Pasja według św. Hanki

Zachęciła mnie okładka. Przyznam się bez bicia, że nie czytałam „Dziewczyny z zapałkami”, więc mogę mieć nieco inne zdanie na temat tej książki, nie znając jej poprzedniczki. Ale może od początku… Na książkę trafiłam oczywiście w Empiku, w którym to zaginęłam, znużona innymi zakupami. Najpierw zachęciła mnie śliczna, zmysłowa wręcz okładka, a później niebanalny tytuł, który wydał mi się… może nie śmieszny, ale jakiś taki nieprawdopodobny. Wróciłam do domu i niezbyt ucieszona odłożyłam ją do „poczekalni”, ponieważ miałam jeszcze kilka książek z biblioteki, z którymi chciałam się jak najszybciej uporać. Gdy w końcu wpadła w moje ręce, zaczęłam ją pochłaniać. Na samym początku narracja lekko mnie denerwowała – nawet nie chodzi o to, że mi się nie podobała, bo ostatnimi czasy sama z taką zaczęłam praktykować, ale drażniły mnie słówka, które, według mnie, nie powinny się znaleźć w książce, a raczej w języku potocznym. Dopiero gdzieś po kilkunastu kartkach zrozumiałam, że taki jest charakter książki, więc moim zadaniem jest się jedynie do tego przystosować. Jak pomyślałam, tak i zrobiłam. I jestem niesamowicie zadowolona z tego, że wkręciłam się w czytanie, bo książka naprawdę jest rewelacyjna. Główną bohaterką jest niemal czterdziestoletnia Hanna, artystka, matka dwójki dzieci, żona. Niby ustatkowana, niby pewna tego, co chce osiągnąć, a w głębi duszy pragnąca kochania, takiego prawdziwego. Monotonii, która wkradła się do życia jej i jej męża, chciałaby się pozbyć… „Zakochany czło...