Opowieści z Avonlea

Mam trochę mieszane uczucia. Z jednej strony - nadal ujmuje mnie klimat Wyspy Księcia Edwarda, historie rodzinne, wioski, w których wszyscy się znają.
Opowiadania są różne, ale sporo w nich takich, jak choćby "Zaloty Ludwika", czy "Koniec kłótni", które mówią o odzyskanym uczuciu, o ludziach, którzy z powodu przeciwności losu, lub tylko własnych, nieprzemyślanych decyzji - rozdzielają się, ale odnajdują ponownie po latach.
Większość tych historii jest zabawna, napisana z humorem, działa ku pokrzepieniu serc, że jednak można nawet po upływie 15 lat liczyć na szczęście.
Inne opowiadania, jak "Stara Dama", czy "Każdy własnym językiem" są wzruszające, w sposób typowy dla autorki przedstawiają koleje losu ludzi, czy starych, czy dzieci, oczywiście z obowiązkowym dobrym zakończeniem.
Jest też opowiadanie, które mnie zgniewało, ponieważ wynika z niego, że dziecko nie jest w stanie odróżnić dobra od zła, jeśli nie chodzi do kościoła i do szkółki niedzielnej - a to już mi się mocno nie podoba, jest zdecydowanie zbyt tendencyjne, a w dodatku nieprawdziwe.
Gdyby to była książka współczesna, rzuciłabym ją w kąt, nie dała żadnej gwiazdki i wyraziła opinię miażdżącą, ale biorę poprawkę na czas i okoliczności, w których te teksty powstały, więc odpuszczam autorce pogląd i oceniam całość jako przyjemną lekturę.

WSZYSCY CHCĄ BYĆ KOCHANI

Miłość do: muzyki, dziecka, partnera, przyjaciela czy Boga… w „Opowieściach z Avonelea” mamy do czynienia z miłością pod wszelką postacią. Między innymi poznamy kobietę, która nienawidziła mężczyzn i psów, a jest zmuszona przebywać pod kwarantanną z mężczyzną, który równie nienawidzi kobiet. Muzykalny chłopiec, który kocha grać na skrzypcach, a jest to dla niego "zakazany owoc", gdyż dziadek nie pozwala mu ich nawet oglądać. Para, która jest ze sobą zaręczona od 15 lat, a ich duma nie pozwala się do siebie odezwać z powodu dawnej kłótni. Opowieści jest wiele, a każda uzmysławia nam, że warto kochać.

Sięgnęłam po cykl, tak jak sobie już od dawna obiecałam. "Pluję sobie w brodę", że zaczęłam od opowieści, bo bohaterowie byli dla mnie obcy.
„W opowieści Avonlea” przedstawione są losy innych bohaterów i ubolewam, że jedynie wspomniano o Ance. Jednak jest to świetna lektura, zaś każda historia jest lepsza od poprzedniej. Polecam.

Nie za bardzo przypadły mi te opowieści do gustu. Może dlatego, że opierały się na tym samym? A po za tym miałam wrażenie, że już chyba czytałam podobne w poprzednich częściach Ani. No nic. Przede mną jeszcze tylko 2 części. Ciekawa jestem jak to wszystko się zakończy.

Książka może rozczarować osoby, które myślały, że znajdą tu jakiekolwiek informacje o powojennych losach rodziny Ani i jej znajomych. To zbiór różnych opowiadań, z różnych wcześniejszych czasów.

Podobają mi się te opowiadania. Brakuję trochę Ani, ale ta część też wciąga. :)

Miło się czyta, ale to nie to czego oczekiwałam...