Onikromos

Nie potrafię jednoznacznie ocenić tej książki, poza tym, że z pewnością jest ona porażką. Porażką czytelniczą, bo nie zdołałem pojąć wątpliwej głębi zamiarów autora i porażką autorską, bo książka ta niczego we mnie nie poruszyła ani nie skłoniła do żadnych przemyśleń. Zapewne oznacza to, że nie jestem odpowiednim „targetem” dla tego typu literatury. Skasowałem poprzednią opinię, bo nie miała ona sensu, koncentrując się na szczegółach a pomijając obraz całości.
Zacznijmy od rzeczy prostych i oczywistych – 776 stron w twardych okładkach, obwoluta z dobrą grafiką Dark Crayona, dobry papier, szyty grzbiet. W środku niezbyt liczne literówki, chociaż zdarzają się też kuriozalne błędy jak na przykład lądowanie samolotu lecącego z Los Angeles do Honolulu na Haiti zamiast na Hawajach (str. 703) – nie wiem kto zamieszał, autor czy wydawnictwo, ale z całą pewnością nie jest to zamierzony efekt.
Fabuła powieści jest pretekstowa. Składa się z wielu pozornie odrębnych historii z pogranicza grozy i fantastyki pokazujących niezwykłe wydarzenia w ziemskiej (lub bardzo podobnej) rzeczywistości oraz drugiego, większego wątku powiązanego z mieszkańcami miasta Linvenogre i ich próbami eksploracji wielowarstwowo zbudowanego lokalnego wycinka wszechświata. Biorą w tym przedsięwzięciu udział również istoty z innych warstw rzeczywistości, ale dość szczególna, chociaż niejasna rola zdaje się przypadać ludziom. Wszystkie opisane w obu watkach wydarzenia nie są jednak celem autora samym w sobie...