Opinia na temat książki Okrutny książę

Elfy to moja słabość, moja wielka słabość, która nie raz wiodła mnie na mroczne manowce, przez które szłam obleczona w księżycowy blask, gwiezdny pył i zawód czytelniczy.

Fama poprzedzająca "Okrutnego księcia" była wielka. Gdziekolwiek poszłam, gdziekolwiek kliknęłam, wszyscy czytali, wszyscy zachwycali się. Elfy, mroczne, okrutne, podstępne... i ona, jedna jedyna, która postanowiła prześcignąć ich w ich własnej grze. Nie mogłam doczekać się lektury, jednak gdzieś tam był lęk... "a co jeśli to będzie złe?"

Książka była może nie kompletnie zła, ale bardzo przeciętna, poza tym, zbyt dużo było rzeczy, na które nie mogłam po prostu przymknąć oka.

Rodzice Jude zostają zamordowani na pierwszych dwóch kartach powieści. Potem skaczemy o dziesięć lat w przód, by znaleźć Jude kochającą i podziwiającą mordercę matki i ojca. I nie dlatego, że Jude cierpi na syndrom sztokholmski, ale dlatego, że Jude jest pusta jak dziurawy garniec, a jej żądza władzy wzrasta z każdym kolejnym rozdziałem.

Liczyłam też na okrutne zagrania tytułowego księcia, podstępne, złowieszcze, tajemnicze. Cardan jednak jest głupim dzieciakiem, który stosuje zagrania rodem ze szkoły podstawowej. Jest taki typ bohatera książkowego, który obraca we mnie żarna gniewu, a jest to zarozumiały paniczyk, porażający urodą. Miałam ochotę go zawinąć w parawan i ukryć gdzieś, byle o nim dalej nie czytać.

Sama powieść jest napisana koślawym stylem i choć czasami sprawiała że chciałam dowiedzieć się co dalej, parę dobrych zdań czy wydarzeń nie potrafiło wymazać dziur w fabule, okropnych postaci, czy rozwiązań wziętych praktycznie znikąd.