Oko Ewy

Bardzo dziwny był to kryminał, zupełnie nie klasyczny, ale jednak kryminał. Tylko że opowiedziany zupełnie nie po kolei. Najpierw trochę ze środka, kiedy znajdują się jedne zwłoki, potem trochę z przodu, kiedy były inne zwłoki, następnie trochę z końca i znowu ze środka. Albo jakoś tak, w każdym razie, zupełnie nie po kolei. Było to trochę irytujące, ale jednocześnie ciekawe.

Nie było też właściwie klasycznego śledztwa, albo może było w wersji zupełnie szczątkowej, jeśli w ogóle to, co było, można nazwać jakimkolwiek dochodzeniem. Było za to dużo dylematów moralnych. Zadziwień swoją własną osobą. Przyjaźni komisarza Sejera z małoletnim dzieciakiem i jego matką, oraz rodzinnych i przyjacielskich zawirowań.

A co najdziwniejsze w tym wszystkim, podobało mi się 👌. Nie, żeby mi dech zaparło z zachwytu, czy wrażenia, ale czytało się naprawdę fajnie i przyjemnie. Z ciekawością śledziłam postępowanie Ewy i jej, nazwijmy to, problemy. Ode mnie więc porządne mocne siedem gwiazdek. (zwłaszcza że to powieściowy debiut).