Ogarnij się, czyli jak wychodziliśmy z szamba

,,Są obrazy wbite w pamięć już na zawsze. Bez tych obrazów czuję się jakiś niekompletny. Powracają jak niechciani goście. Przez lata, z różną częstotliwością. Siedzą głęboko i są nienaruszoną częścią mnie. Jest niemy krzyk na czteroletnie dziecko, bo nie usłyszało wezwań przed przedszkolny domofon. To dziecko nie rozumie swojej winy, ale pod jego miękka skórę wchodzi ta milcząca, bezlitosna przemoc. A gdy dorośnie, też będzie tak milczało do kogoś ukochanego. Miłość sama nie wystarczy".

Ta książka to rozmowa dwóch osób, którzy naprawdę szczerze opowiadają przez co przeszli, choć to bardziej konwersacja na bazie zadawania pytań i odpowiedzi. Taka prawdziwa spowiedź o problemie, który w początkowej fazie nie był problemem, jedynie odskocznią od rzeczywistości. Prawdą jest również to, że jeśli ta postać nie widziała w niczym trudności, to nie znaczy, że ich nie było. Tutaj dwoje mężczyzn uzewnętrznia się przed sobą opowiadają wszystkie porażki, kłótnie, spory, każdy ich kompleks o którym nikomu wcześniej nie opowiadali. Tłumacza w jaki sposób rozwiązywało się w ich życiu problemy i kto tak naprawdę przez nie cierpiał. Teraz wiedzą, że ich wcześniejsze życie było jedną wielką porażką i nie boją się do tego przyznać. Każdy z nich radził sobie podobnie, poprzez uzależnienie od picia, czy też wciągania nie tego co trzeba. Ja wiem, że pisali tutaj prawdę, gdyż życie takich organizmów wcale nie jest mi obce. Oczywiście połowy z nich już nie ma...
Według mnie lektura ...