Odnaleźć szczęście

O święci patroni, jakież to głupie było! Niedorzeczne też, ale głupie bardziej. Rozumiem, że Lowena (19l.) zachowuje się jak potłuczona. Mało która nastka nawet dzisiaj ma poukładane pod fryzurą, ale że Marcusowi (29l.) pomyślunkiem i obyczajem bliżej do pryszczatego gówniarza z polucją - tego przyswoić nie mogę. Obrazka dopełnia starszy brat, król piaskownicy Kacyk One, a wszyscy oni - zgodnie, co do jednego - jako te cymbały... Łącznie z Nessie. Cierpiałam męcząc się z tym wątpliwym, pseudo-romansowym dzieuem. Obok mnie cierpiała Erato - patronka twórczości miłosnej. Nieszczęsna rwała włosy z głowy i wydziergała z nich sznur, by się na nim powiesić. "Odnaleźć szczęście" to książkowy koszmarek. Dickson ogólnie pisarką jest mierną. Jej romanse to kwintesencja tego, co w Harleqinach najsłabsze i najgorsze, jednakże "Odnaleźć szczęście" wygląda i czyta się jak nieudolną wprawkę początkującego piórotłuka. Jedna gwiazdka i tylko dlatego, że głupio mi było odrzucić książkę dziesięć kartek przed końcem.