Oczy Pana

Jest to historia troszkę inna niż w 'Czterech porach miłości'. Bohaterką jest Jagoda, która zaczyna pracę jako księgowa. Jej celem jest niewracanie do domu, do nadopiekuńczej babki. Dowiadujemy się, że Jagoda nie ma rodziców, że jej babka jest jej jedyną rodziną. Poznajemy współlokatorkę dziewczyny i jej chłopaka, Piotra, który był bohaterem pierwszej powieści. Teraz jest sam i szuka kogoś na stałe. Cała fabuła jest wciągająca, bo okazuje się, że historia dzieciństwa Jagody jest ciekawsza niż to się wydaje na pierwszy rzut oka. Okazuje się, że 25 lat temu wydarzyła się 'tajemnica', szczelnie przed nią ukrywana przez całe jej życie, to zaś rzutuje na teraźniejszość. Dopiero wyjście na jaw tej prawdy i wyjaśnienie sobie przez wszystkie strony tego, co ich boli i jaka była ich racja sprawia, że atmosfera się oczyszcza. Ten wątek rodzinnych tajemnic jest jednym z głównych wątków książki. Innym, ale równie ważnym jest problem relacji w związku. W powieści są trzy takie wątki, a nawet więcej, jeśli wziąć pod uwagę przeszłość Barbary. Przypomnijmy, że w 'Czterech porach miłości' był tylko jeden wątek - główny. Tutaj mamy kilka 'chorych relacji'. Mamy bardzo trudne życiowe sprawy, problemy i krzywdy nie do rozwiązania, gdy można jedynie pochylić się nad każdą ze skrzywdzonych stron.
Zazwyczaj uważa się podejście religijne do związków jako coś wykluczającego podejście terapeutyczne. Pani Agopsowicz, autorka, łączy oba te podejścia i to mnie do jej książki przyciągnęło.

Jagoda została wychowana przez babcię, która zawsze podcinała jej skrzydła. Piotr po raz kolejny przeżywa zawód miłosny i nie wie gdzie podziały się obietnice które dostawał od Boga. W tym czasie Barbara traci wszystko na czym jej zależało. Mąż i syn traktują ją jak powietrze. Z jej doczesnego życia nie ma już co zbierać.

W książce góruje okropna bezsilność, przez którą często miałam ochotę się rozpłakać. Autorka płynnie wepchnęła tę piękną powieść do mojego serca. Kibicowałam Piotrowi, bo pokochałam tego bohatera od pierwszych stron. Chciałabym też mieć taką przyjaciółkę jak Jagoda.

Często denerwowałam się na bohaterów, bo postąpili inaczej, niż ja bym zrobiła. Nie polecam czytać książki bez paczki chusteczek, bo to niezły wyciskacz łez. "Oczy Pana" zmusiły mnie do refleksji. Jest to książka dla wszystkich, jednak nie jest to "odmóżdżacz". To jedna z tych pozycji, w której chciałam się dowiedzieć zakończenia, ale nie chciałam jej kończyć...