Opinia na temat książki Ocalić syna

Każda matka martwi się o swoje dziecko. Boi się, że coś złego mu się stanie i nie ważne, czy dziecko ma 5, 15, czy 35 lat. A co czuje matka, której dziecko nie jest ofiarą, a sprawcą przestępstwa?

Adrianne jest szczęśliwą żoną i matką dwójki dzieci – rezolutnej córeczki i jej starszego, wydawać by się mogło idealnego brata. Beztroskie życie rodziny przerywa szokujące wyznanie starszego dziecka. Wszystko sypie się jak domek z kart, gdy nastolatek przyznaje się do molestowania kilku młodszych dziewczynek. Noah trafia do ośrodka poprawczego, a małżeństwo jego rodziców zawisa na włosku.

Fabuła skupia się na procesie resocjalizacji Noaha, który po wyjściu z poprawczaka nie może powrócić do rodzinnego domu. Jego ojciec bowiem nie chce go tam widzieć. Adrianne zmuszona jest więc wynająć osobne mieszkanie, w którym będzie mieszkać z synem, podczas gdy jej mąż i córka pozostaną w domu.

Kobieta jest zdeterminowana, by na nowo posklejać swoją rodzinę, wie jednak, że pewnych rzeczy nie przeskoczy. Postanawia dać mężowi trochę czasu, a sama skupić się na tym, by pomóc synowi powrócić do życia w społeczeństwie. Cel ten jednak nie jest łatwy do osiągnięcia, ponieważ społeczeństwo nie chce zaakceptować Noaha, a co gorsza on sam nie jest w stanie zaakceptować siebie i tego, czego się dopuścił.

Mimo że czyta się szybko, książka nie należy do łatwych. To jedna z tych powieści, które muszą ułożyć się w głowie, zanim będziemy w stanie cokolwiek o nich napisać. Przychylam się do opinii, że nie jest to thriller, a dramat rodzinny. Nie jestem matką, ale nie narzekam na deficyt empatii, dlatego przez całą opowieść próbowałam wejść w buty Adrianne i zastanowić się jak postąpiłabym na jej miejscu. Ilu opcji bym nie rozważała, w życiu nie wpadłabym na rozwiązanie, które zaserwowała nam autorka – zakończenie tej historii bowiem wbiło mnie w fotel i ciężko będzie o nim zapomnieć.