Obietnica w pocałunku

Nie przeczytałam. Choć nie powiem, że nie próbowałam. Ale nie sądzę, abym była w stanie to zrobić. Niejednokrotnie mówiłam, żeby nie powiedzieć powtarzałam jak ta głupia, że to książka nie dla mnie. Mnie nie trzeba było o tym przekonywać, ale tajemna chyba chciała się/mnie przekonać. W każdym razie był w tym jakiś cel. Ale nie, nie planuję zastanawiać się nad tym, bo nie jestem w stanie tego, ale do tematu.
Jako, że w dniu dzisiejszym dysponowałam lekko większą ilością wolnego czasu, a książka lekko mnie z rana wytrąciła z równowagi, uznałam, że zamiast się męczyć, zmierzę się z tym.
Nie przeczytałam dużo. Tyle, żeby utwierdzić się, że to nie moja bajka. Że czytanie o kimś, kto za ileś lat zdradzi, jest w moim przypadku stratą czasu. Że obrzydzeniem napawa mnie bohater, że zadaje to kłam mojemu postrzeganiu romansu, że od początku ta książka podszyta była zdradą. Nie jestem w stanie uwierzyć w tę historię. Niewinny pocałunek złożony jeszcze przed 10 stroną setnie mnie ubawił.
Doświadczenie, na szczęście nie własne, nauczyło mnie, że tak może być, że tak może się zdarzyć, że kochająca się para ludzi postanawia poszukać innej drogi, innej zabawy, innej podniety. Że nagle pojawia się ktoś obcy, dla którego w niepamięć idzie ta druga osoba. Jestem w stanie uwierzyć, że nawet taki fakt można wymazać. Na ile głęboko i prawdziwie nie wiem, ale podejrzewam, że śmiało można żyć z czymś takim w sercu swoim lub partnera. Ale nie uwierzę, że można szczerze i w pełni radośnie ...