O tym się nie mówi

„[...] pi­sa­nie jest spo­so­bem na zro­zu­mie­nie świa­ta, spo­so­bem prze­twa­rza­nia– ipo­sia­da­nia– myśli iemo­cji, spo­so­bem na prze­kształ­ce­nie cier­pie­nia wcoś war­to­ścio­we­go.“

Emilie Pine potrafi w swoich felietonach ukazać to, co niewygodne w sposób przytłaczająco szczery. W zgrabnych zdaniach ujmuje tematy bolesne, ściskające wnętrzności i zmuszające do przemyślenia kilku życiowych kwestii. To mieszanka wbijająca w fotel i zapadająca w pamięć.

„O tym się nie mówi“ to historia córki, która wciąż kocha ojca, choć jego brak odpowiedzialności oraz alkoholizm próbowały ją stłamsić i unieszczęśliwić. Partnerów, którzy postanawiają mieć dziecko, ale walka o nie staje się jedynie źródłem napięć i stresu. Dziecka, które traci poczucie bezpieczeństwa, gdy rodzice się rozstają, co wcale nie przynosi nikomu uwolnienia. Kobiety, która swój odwieczny wstyd odnośnie ciała (menstruacji, menopauzy, owłosienia, a nawet zdrowia) przelała krwią na papier. Nastolatce, która była sa­mot­na, za­gu­bio­na ibez­war­to­ścio­wa. Jednostki, która się boi, ale również stara.

A gdzieś pomiędzy pojawia się temat irlandzkich absurdów prawa czy tego, jak postrzega się kobiety w różnych życiowych okolicznościach. Jak często zabiera się im głos i jak równie często nie mają one odwagi, by się sprzeciwić. Temat szkodliwych działań rodziców, destrukcyjnego podejścia do samej siebie i wadach społeczeństwa. Ale też budowania swojej wartości oraz odnajdywania spokoju...

Niesamowita książka, o której długo nie zapomnę. Autorka porusza w niej trudne tematy, które w dalszym ciągu są tematem tabu. Odważnie opowiada o swoich przeżyciach i uczuciach związanych z ojcem alkoholikiem, trudnościami z zajściem w ciąże czy menstruacją.
To króciutka książka z 6 esejami, ale naładowana treścią. Myślę, że każdy powinien po nią sięgnąć.