Opinia na temat książki O kocie, który ratował książki

Lubicie z pozoru proste, przyjemne książki, które skłaniają do refleksji? Prowokują do rozmowy?

Przyznam zupełnie szczerze. Nie spodziewałam się, że "Kot, który ratował książki" okaże się książką, która tak mnie zachwyci. Przede wszystkim prostą formą, opowieścią o wycofanym, niemalże nieśmiałym chłopaku, który po śmierci dziadka zmuszony jest przeprowadzić się do cioci. Musi opuścić swoje bezpieczne miejsce, jakim był dla niego antykwariat. Azylem, który chronił go przed światem.

Pojawia się jednak kot. I właśnie wtedy dzieją się najlepsze i zarazem najpiękniejsze rzeczy. Autorka wplotła do powieści realizm magiczny, a wspomniany kot wyposażony został w ludzkie słowa. Umiejętnie z nich korzysta, bo tworzy zdania, które na długo zostają w pamięci. Enigmatyczne, ale jednak trafiające prosto w serce. Podobnie zresztą jak Rintarō - chłopak niesamowicie inteligentny.

To z czym nierozerwalnie kojarzy mi się "O kocie, który ratował książki", to "Opowieść wigilijna" Charlesa Dikensa. Wkraczając na nieznane ścieżki, poznając kolejne istotne dla fabuły postacie, w mojej głowie uformowało się pytanie znane ze szkolnych rozprawek i wypracowań. "Czym dla mnie jest książka".
Czy to tylko kawałek papieru? Odskocznia od codzienności? Forma nauki? Rozrywki? Przedmiot, czy relikwia, którą należy traktować z ogromnym szacunkiem? O co tak naprawdę chodzi w czytaniu książek? Jak trzeba czytać? Szybko, wolno? Dużo, mało?

Myślę, że to pytania, na które każdy z nas odpowie inaczej. I to, podobnie jak ta książka jest po prostu piękne. To kojąca historia, która zawiera w sobie mnóstwo pięknych cytatów i wartościowych treści.