Nocny lot

Wróciłam do "Nocnego lotu" w wersji słuchanej w celu odzyskania psychicznej równowagi po "Królu" Twardocha. W mojej najnowszej lekturze najgorszym przekleństwem w całym tekście jest "do licha". Już to jedno mi sie spodobało.

Ale nie chodzi przecież o wulgaryzmy lub ich brak. Chodzi o treść i jak rezonuje z tym co w człowieku siedzi.

"Nocny lot" w warstwie fabularnej mówi o jednej feralnej nocy, kiedy transportujący pocztę do Buenos Aires samolot wlatuje w ogromny obszar gwałtownej burzy, co kończy sie tragicznie dla pilotów. Historię śledzimy z dwóch perspektyw - pilota Fabienne lecącego w ciemnościach, bez łączności z ziemią, zawieszonego między życiem a śmiercią, skazanego na śmierć i przyjmującego ją z niesamowitym spokojem.
Drugi punkt widzenia to rozmyślania dyrektora firmy pocztowej, zwolennika nocnych lotów, wówczas bardzo niebezpiecznych, który czuje się pionierem, twórcą, rzeźbiarzem losów ludzkich i wydarzeń. Te rozważania irytowały mnie, zalatywały megalomanią i pogardą dla człowieka. Dyrektor Riviere wie, co słuszne, stawia ideę ponad człowiekiem, trzyma się kurczowo zasad, nie pozwoli sobie na chwile słabości, gdy sumienie podpowiada okazać łaskawość. Nie przepadam za takimi służbistami, boję sie ich.
Wracając do wątku głównego, czyli nocnego lotu. Tutaj podobało mi się wszystko - i techniczne opisy, i widoki, przede wszystkim widoki ziemi, ze światełkami odosobnionych domów porozrzucanych na pustkowiach i skupiskami świateł miast. Nies...