Nikt nie tańczył, jak mój dziadek

Króciutkie opowiadania, które łączą się jakby w całość, gdyż spajają je wspólni bohaterowie.

Cykl opowiadań, które tworzą jedną spójną historię, niczym paciorki jednego różańca. Każde o co najmniej jednym z piątki dzieci: Liliczce, Ninie, Łesi, Miszy i Dimie. Najpierw to pierwszoklasiści, potem dorośli, którzy pozostaną przyjaciółmi do końca życia. Oraz ich siostry i bracia, rodzice, dziadkowie, wujkowie i ciocie, czasem trafi się zła macocha, czy ojczym doranyprzyłóż. Niemały tłumek!
I mnóstwo drobnych historyjek, żadnych spektakularnych, czy doniosłych zdarzeń: ten kradnie cukier w kawiarniach, tamta jest najbrzydszą i wyśmiewaną ciotką, ktoś z dziadkiem szabruje orzechy, kąpie się z mamą w wannie, wspomina krowę, która była i nagle jej nie ma, inny tak obrywa kablem od żelazka, że mu na całe życie pręgi zostają, ktoś w niebieskim gumowym czepku spotyka tatę, inny ma chorą nóżkę albo wujka bohatera, a czyjś dziadek tańczy jak mało kto, choć niezłe z niego ziółko. Opowieść płynęła gładko, niby takie sobie dyrdymałki, bezemocjonalne, ale każde opowiadanko zakończono nieoczekiwaną pointą lub zaskakującym wygibasem.

Opowiastki króciutkie o przedstawicielach trzech pokoleń i pięciu rodzin, ale nie to, zdaje się, było najważniejsze. Tylko coś, co czytelnik musi sam wyłowić spośród rodzinnych opowieści - zmieniające się realia i prawie sto lat historii Ukrainy. Czasy trudne i czasami łatwiejsze. O biedzie i wojnie, o Hołodomorze - klęsce wielkiego głodu na Ukrainie, przemocy w czasach powojennych, o stratach, odrzuceniu, dorastaniu w niełatwych warunkach...