Opinia na temat książki Nikt nie idzie

Jakub Małecki przyzwyczaił mnie do swojego emocjonalnego stylu i niebanalnych historii. Jego powieści hipnotyzują treścią — łączeniem ciekawych postaci, czasów, zdarzeń — i intrygują formą. Jako autor o nadzwyczajnej wrażliwości i dobrym warsztacie balansuje Małecki między realizmem magicznym i powieścią egzystencjalną, buduje swój świat, wykorzystując różne motywy i metafory.

W "Nikt nie idzie" odszedł od konwencji czarowania niedomówieniem, postawił na jednoznaczność.
Rozumiem rozczarowanie części czytelników, a nawet opinie o dominującym smutku i znudzeniu (@Betsy59 - z wyrazami sympatii), bo choć książka nie jest zła, wciąż intryguje i treścią i formą, jednak ciąży dosłownością. Dostajemy historię ciekawą, ale dająca wrażenie opowiadanej na bieżąco, ozdobioną delikatnymi ruchami w czasie i perspektywie. Stąd wyrasta wrażenie fabularnego marazmu, powtarzania tego samego. Zawężony jest do tego margines własnych
domysłów i interpretacji (do jakich przyzwyczaiły nas inne pozycje autora), na rzecz oczywistej fabuły i bezpośrednich opisów.

A co do smutku? No nieszczęśliwa ta miłość Olgi i Igora, rozgoryczona jest Marzena wychowująca syna z niepełnosprawnością intelektualną, cierpiący są wszyscy bohaterowie z bagażem traum i bolączek, wreszcie niepokojący jest Klemens — zamknięty w sobie tylko znanym świecie dziwny mężczyzna-chłopiec. Małecki rysując ich historie, niebezpiecznie zbliżył się do literatury obyczajowej — może i zachęca do głębszej refleksji, może i formułuje pytania, jednak sam podaje gotowe odpowiedzi. Przy tym włącza elementy ckliwego sentymentalizmu, stawia na proste emocje, na wzruszenie. Łzy leja się chętniej, niż w poprzednich powieściach, chociaż wymiar problemów ogranicza do smutnych przypadków życia codziennego. "Takie rzeczy po prostu czasami się zdarzają" powtarzają bohaterowie powieści, a Małecki po prostu o tym opowiada, oczywiście z charakterystyczną sobie wrażliwością i dbałością o język.