Niedziela, która zdarzyła się w środę

„Nowa Polska po upadku komuny postawiła przed przeciętnymi nieprzeciętne zadanie. Dlatego proszę potraktować tę książkę, jako relację z zawodów w utrzymywaniu się na powierzchni.”

Zbiór reportaży zabierających czytelnika do polskiej rzeczywistości ostatniej dekady XX w. Myślałam, że będzie to lekka, sentymentalna podróż do lat mojej młodości. Okazało się, że dzięki wnikliwości, talentowi i warsztatowi autora, podróż do lekkich nie należała. Oj, ciężko mi było to czytać! Ile wspomnień z tamtych dni odżyło! Wspomnień powodujących ucisk w żołądku. A przecież to była moja młodość. I miałam szczęście: nie byłam bezrobotną ani jednego dnia. Ale pamiętam ten wszechobecny lęk o przyszłość, pamiętam ten strach o pracę. I nie zapomniałam tego, co robili niektórzy, by tej pracy nie stracić, bądź ją otrzymać. Miałam wśród bliższych i dalszych znajomych ludzi, którym przemiany tamtych lat zrujnowały życie, pamiętam, jak normalni ojcowie i matki w ciągu roku (dwóch? trzech?) stawali się marginesem społecznym… Restrukturyzacja, redukcja, likwidacja. Straszne słowa tamtych czasów. A na osłodę disco polo, Amway, wszelkiego rodzaju shopy i bazarowa elektronika. Jeszcze raz, dzięki reportażom Szczygła, mogłam poczuć atmosferę lat, w których nieprzygotowani i pozostawieni samym sobie, z niedowierzaniem lub nadzieją, oswajaliśmy kapitalizm. Każdy po swojemu. Każdy z innym skutkiem.

Świetny język Szczygła, wyważone proporcje w przedstawianiu problemu, wrażliwe oko i ucho sprawiaj...

Niezwykła dla współczesnego czytelnika szansa na powrót do czasów, które pamiętamy lepiej, gorzej a może wcale, a są one przecież częścią naszej najnowszej historii. Mariusz Szczygieł z ogromnym wyczuciem opisuje trudne zmiany ustrojowe i raczkującą w Polsce demokrację. Nie bierze jednak na tapetę wydarzeń historycznych, wielkich, politycznych, lecz pochyla się nad codziennymi ludzkimi tragediami tych, którym nie było łatwo odnaleźć się w nowej Polsce i drapieżnej wolnorynkowej dżungli.