Opinia na temat książki Nie zabiłam

"Praw­dzi­wi zwy­rod­nial­cy po­tra­fią do­sko­na­le się ma­sko­wać i jesz­cze le­piej wta­piać w spo­łe­czeń­stwo. Wiem o tym aż za do­brze."

Przystąpienie do Narodowego Programu Ochrony Zdrowia Psychicznego stanowiło dla Sabiny szansę na normalne życie. Od dłuższego czasu odczuwała tęsknotę za czymś, co mogłoby ją scalić, przywrócić pewność siebie i wiarę we własne możliwości. Trudne dzieciństwo pozostawiło w niej ślady w postaci zaburzeń depresyjno-lękowych, wewnętrznego rozbicia oraz poczucia niepewności i lęku. Poznajemy ją w niełatwym momencie: bez pracy, z kurczącymi się oszczędnościami i świeżo po aplikacji leku. Z uwagi na możliwe efekty uboczne pozostaje pod stałą obserwacją psychiatryczną. Pojawienie się policji budzi niepokój, tym większy, że jest przesłuchiwana w sprawie morderstwa kobiety, która przyczyniła się do jej zwolnienia. Problem w tym, że Sabina nie pamięta, co robiła poprzedniej nocy… Ale przecież nie zabiła, nie mogła znów zabić… Prawda?

To pytanie przewija się przez całą historię, początkowo wybrzmiewając dość stanowczo, a z czasem coraz ciszej i mniej pewnie. Rodzą się wątpliwości, obawy, a szalejące myśli nie dają chwili wytchnienia. Nic nie jest takie, jak na początku się wydawało. Kontrastem dla tej niepewności jest policjant Miłek, który podchodzi do śledztwa w sposób racjonalny. Starając się odkryć prawdę, odsuwa na bok emocje, koncentrując się wyłącznie na faktach. Zręcznie prowadzona fabuła z każdą stroną nabiera tempa, staje się coraz bardziej złożona, duszna i mniej przewidywalna. To thriller pełen emocji, oparty na głębokiej warstwie psychologicznej, wzbogacony wątkami medycznymi i skłaniający do przemyśleń. Zakończenie zaskakujące, którego absolutnie nie brałam pod uwagę.