Nie tracąc nadziei

To wcale nie tak, że czytałam Nie tracąc nadziei strasznie długo. Raczej strasznie długo składałam się, aby napisać tych kilka zdań. Trochę jestem rozdarta i pewnie stąd to wszystko.
Z jednej strony to książka fabularnie bliska mojemu sercu. Sercu mojej rodziny, która uciekając ze wschodu, musiała oddać swoje dzieci prawie nieznanym osobom, a sama przeżyć zsyłkę i wiele, wiele lat pobytu na Syberii. Cudem, bo inaczej nie można tego nazwać, spotkali się po latach. Prawie, albo prawie wcale siebie nie pamiętając. Piątka dzieciaków odnaleziona w różnych stronach Polski i Stanów Zjednoczonych. Myślę, że ucieszyliby się z tej opowieści. Ja się ucieszyłam. I podeszłam do niej bardzo subiektywnie.
Ledzewicz opowiada nie tylko historię Polaków rzucanych po przeróżnych miejscach, nie tylko losy ludzi bez kraju, cierpiących niewyobrażalny ból i rozpacz, granicę którą trzeba przekroczyć, aby żyć, albo której nie wolno przekroczyć, aby umrzeć. Jak dla mnie to również historia o sile człowieka, o sile związków między ludźmi, o więzach, które choć nie biologiczne, związują ludzi bardziej niż jakikolwiek materiał genetyczny. O tym, że ludzie potrafią się kochać, a nie nienawidzić. Że umieją rozmawiać, a nie przekrzykiwać się. Że słuchają, zamiast upajać się swoim głosem.
Co mi się szczególnie podobało? Związek Anny i Piotra. To, że trwali razem mimo tego, że raz jedno, raz drugie było na górze. Stanowili uzupełniającą się całość. Momenty zwątpienia jedynie ich umacniały, a oni s...