Nie przywitam się z państwem na ulicy

Nie wiem czy trafiłaby w moje ręce ta książka, gdybym sama nie była osobą niepełnosprawną. Wiem jak ludzie reagują na innych, którzy chociaż trochę są różni od nich.
Bardzo dobra książka, autorka w większej części książki rozmawia z kobietami mającymi ZT, czyli Zespół Turnera, jest to choroba genetyczna, chociaż mówi się, że to nie jest choroba...
Autorka sprawnie prowadzi rozmowy, zwłaszcza, iż sama jest również osobą niepełnosprawną, a może właśnie dlatego.
Polecam wszystkim.

To prawdziwe dzieło literatury, które rzuca nowe światło na kwestię niepełnosprawności i odmienności w społeczeństwie. Jest to nie tylko książka, to głęboko ludzki manifest empatii, zrozumienia i odwagi w obliczu trudności.

Maria Reimann rozpoczyna swoją podróż w głąb tematu od rozmów z kobietami urodzonymi z zespołem Turnera, rzadką "kondycją genetyczną," która wywołuje wiele niejednoznacznych zmian w budowie i funkcjonowaniu organizmu. Jednak autorka nie pozostaje na poziomie opisu medycznego, lecz przenosi nas w świat emocji, marzeń i przeciwności, z jakimi muszą zmagać się te niezwykłe kobiety. A wiele o tych zmaganiach wiem i doświadczam również ja.

To, co sprawia, że ta książka jest tak poruszająca, to zdolność Marii Reimann do połączenia osobistego doświadczenia życia z niepełnosprawnością z historiami tych wyjątkowych kobiet. Jej skupienie, empatia i subtelne poczucie humoru towarzyszą głęboko humanistycznemu namysłowi nad cierpieniem i strategiami przekraczania ograniczeń. Reimann pokazuje, że mimo trudności, życie ma ogromną wartość, a różnorodność ludzkich doświadczeń jest czymś, co powinniśmy cenić.

To misternie skonstruowany mozaikowy obraz, który składa się z żywych, nasyconych uczuciami obrazów i poruszających historii. Autorce udaje się uniknąć zbędnego patosu, a jednocześnie dotyka ona strun w sercach czytelników, skłaniając ich do refleksji nad kondycją naszego człowieczeństwa.

...

 Kilkukrotnie namawiałem znajomych na odwiedziny Niewidzialnej Wystawy w Warszawie. Zwykle nic więcej nie mówiłem, tylko “koniecznie idź, nie pożałujesz” (informacja dla przyjezdnych, to niedaleko Dworca Centralnego). Sam byłem już dwukrotnie i wciąż chcę wrócić, choć za pierwszym razem nie było to komfortowe doznanie.

Podobnie mam z książką Marii Reimann "Nie przywitam się z państwem na ulicy". Najchętniej bym nic nie pisał, poza “koniecznie przeczytaj”.

Czas na kilka przymiotników – mądra, delikatna, wyważona, spokojna, inspirująca, po prostu piękna.

To książka o nieco innym wymiarze niepełnosprawności. Autorka jest antropolożką kultury, osobą słabowidzącą. Prowadzi rozmowy z kobietami z zespołem Turnera o życiu z niepełnosprawnością. Ma tę przewagę, choćby nade mną, że rozmawia z perspektywy osoby z niepełnosprawnością o innej niepełnosprawności.  Dzięki temu wie, jak delikatnie prowadzić rozmowę, żeby nie urazić drugiej osoby, ale cały czas ma ogromną uważność na swoje rozmówczynie.


[...]
całość:
https://www.speculatio.pl/nie-przywitam-sie-z-panstwem-na-ulicy/ 

Mam wyjątkowo mieszane odczucia po lekturze. I skrajne. Na dobrą sprawę ciężko mi stwierdzić, czy bardziej mnie zirytowała ta książka, czy może jednak mi się podobała. Zacznę od pozytywów. Przede wszystkim wnikliwe studium niepełnosprawności. Napisane przez osobę, która na codzień ułomności doświadcza. Jest osobą słabowidzącą. To się tak łatwo pisze, lecz zdecydowanie gorzej egzystuje. A najgorsze są dobre rady przypadkowych obserwatorów, którzy pouczają, że nie powinna tak blisko trzymać książki, smartfonu itp. bo zepsuje sobie wzrok. Szanuję odwagę autorki, która szczerze opisuje swoje odczucia, myśli, ale jednocześnie mam wrażenie, że czasami nadinterpretuje wypowiedzi bliźnich. Chociaż może tak się właśnie dzieje, gdy ci inni mówią o nas lub do nas. Przykładamy do tych słów większą wagę, bardziej się przejmujemy, niż gdy to samo słyszymy o innych. Wtedy jesteśmy w stanie zdobyć się na refleksję, poszukać drugiej, tej pozytywnej strony wypowiedzi naszego rozmówcy. Oprócz własnej choroby, pisarka opisuje też kondycję genetyczną - zespół Turnera. Przedstawia ją ustami kobiet, które się z tą dolegliwością urodziły. I tu zaczynają się schody. Ponieważ rzeczone usta najczęściej wyrażają się mową potoczną, jest to zapis rozmów, co naprawdę nie sprzyja odbiorowi tekstu. Rozumiem zamysł autorki, jednak brak wygładzenia ‎bardzo mi przeszkadzał. Lektura pozostawiła mi niedosyt. Może ze względu na niewielką objętość, chociaż poruszyła wiele spraw. Może ze względu na wrażenie, że...

Książka Marii Reimann opisuje zmagania z fizycznymi ograniczeniami i zrozumieniem swego ciało i jego funkcjonowania. Punktem wyjścia są dla autorki jej rozmowy z kobietami urodzonymi z zespołem Turnera - chorobą wywołującą zmiany w budowie ciała, niskorosłość czy zaburzenia pracy tarczycy).

Publikacja jest pełna empatii, delikatnego poczucia humoru, by przez ich pryzmat ukazać zmagania kobiet (oraz autorki) z niepełnosprawnościami... albo ograniczeniami, które narzuca ich własne ciało. Ale to także idealne szkiełko ukazujące kondycję naszego społeczeństwa, jego tolerancję oraz zrozumienie dla innych osób. Bo czasami to nie niepełnosprawność jest problemem, ale ludzie i ich pełen niezrozumienia wzrok.