Najlepsza książka na świecie

Opowieść jest niczym innym, jak podążaniem za Tytusem, pisarzem, który sobie wymyślił, że stworzy coś na miarę wiekopomnego dzieła wypełniając proste ramy istotnymi przemyśleniami. Bawiąc się różnymi gatunkami literackimi pragnie dać czytelnikowi pozycję, której konstrukcja pomieści wszystko. Cynizm z jakim pisarz podchodzi do tworzenia, ale i sprzedawania tego co "wyprodukował" jest jawny i bezczelny. Przez treść "Najlepszej książki.." mówi do nas: tak, piszę dla pieniędzy, koegzystuje z wydawcą, by zarabiać wysokie tantiemy od sprzedaży. Jest starym wyjadaczem w swoim fachu, więc zna wszelkie triki i drogi, jakimi może pójść by zamydlić oczy czytelnikowi. Rzucając mu coś, co jest dobrze znane, co jakiś czas powielane w literaturze, jednak zawsze się sprawdza, bo to właśnie te schematy odpowiednio wpisane w całość budują fabułę, którą można okrzyknąć za genialną.

Nie, nie jest najlepsza! Dla mnie średnia. Mimo drwiny na temat samego pisarstwa, weny i innych okoliczności związanych z bycia autorem, sposób narracji mnie irytował. Taki dystans, a jednocześnie odkrywanie się przed czytelnikiem jest ciekawym zabiegiem, jednak specyficzny sposób wypowiedzi Tytusa, przeszkadzał mi do tego stopnia, że zacierał kpiarski charakter i sam dowcip mocno tracił na wyrazie.

Nie trudno zrozumieć o co chodziło Peterowi Stjernstrom'owi, gdy obmyślił plan stworzenia swojej książki. Jednak, jakże często treść podana w nieodpowiedni dla czytelnika sposób, będzie przez niego...