Najlepsza kandydatka na damę

Nieczęsto zdarza się, by po otwarciu książki natychmiast zaczęło zawiewać nudą.
Już kilka pierwszych zdań dało mi pewność, że z tej mąki chleba nie będzie. Na oko nie jest źle: Całość wygląda zachęcająco i trzyma formę, ale po wzięciu do ręki ciągnie się, lepi i nie widać, by miała nabrać bardziej konkretnych kształtów.
Pierwszym zgrzytem był dla mnie już sam tytuł. Moim zdaniem - niezbyt trafiony.
Jaka kandydatka na damę, jeśli wszystkim obecnym paniom przysługiwał tytuł lady? Każda z nich, co do jednej jest damą z urodzenia. To która z nich kandyduje do miana, które posiada niejako z urzędu? Drugim, znacznie większym, była przewidywalność kolejnych części. Chociaż... To nawet nie była przewidywalność. PT. Autorki wręcz kilofami wyłupały, któryż to On i któraż Ona staną się jednym i stworzą szczęśliwe stadło. Bez większych emocji, afer, stresów i napięć. Ot, odrobina ploteczek z towarzystwa i kwasy rozwydrzonej pannicy. I to jest wszystko, co może wprowadzić lekki dysonans w sielskie klimaty prywatnego przyjęcia Finchley'ów. Najjaśniejsze gwiazdy romansu wspólnym staraniem stworzyły bezkształtny ulep. Różowy i bardzo słodki.
Nie wiem, jak panie pisarki to zrobiły, ale nawet regularne mordobicie było mdłe i papkowate. Nie mój klimat, nie mój styl. Nie odnalazłam się wśród zwałów chmurek cukrowej waty, fruwających serduszek i jednorożców. "Najlepsza kandydatka na damę" to słaba książka i jeszcze słabszy romans. Powiedziałabym, że może być niezłym zapychaczem, a...