Najemnik

Jak to zwykle bywa w trylogiach, drugi tom "Opowieści piasku" jest słabszy od pierwszego i nieco niespójny. Akcja rozpada się na kilka równoległych wątków, które zapewne tworzą zaplanowaną przez autora większą całość, ale kształt tej całości pozostaje mglisty a opisywane w "Najemniku" wydarzenia nie łączą się ze sobą bezpośrednio. Wydaje mi się, że podział "opowieści piasku: na trzy części jest podziałem technicznym a nie merytorycznym i tak naprawdę jest to jedna powieść. Świadczy o tym także brak jakiejkolwiek kulminacji/znaczącego zakończenia w drugim tomie. Co gorsza, główny bohater, wygnaniec Kassim, oddaje się przez cały czas ulubionemu zajęciu postaci z książek fantasy, czyli łazi po okolicznych krainach bez większego sensu, walcząc, uciekając, dając się pojmać oraz zdobywając wiedzę na temat oszustw świętego proroka swojej krainy. Te poszukiwania o tyle nie maja sensu, że Kassim już w pierwszym tomie doskonale wiedział, że Święta Księga to kit a kapłani to oszuści (być może nieświadomi). Sprawia to, że "Najemnik" wydaje się nieco nudny, niepotrzebnie rozciągnięty i naprawdę trudno dostrzec jakikolwiek sens w niektórych wydarzeniach, poza tym, że były one potrzebne autorowi jako wypełniacze.

Z mieszaniny wątków wyłania się też powoli szerszy obraz zmagań lokalnych ascendentów z problemami wynikającymi z faktu, że zbliża się powrót stwórcy świata, który pozostawił im zarządzanie cywilizacją i zdaje się nie jest zachwycony ich osiągnięciami.

Powieść ni...