Nadzieja umiera ostatnia

Twórczość Haliny Birenbaum jest świadectwem pamięci o Holocauście i zarazem dowodem niezniszczalności najbardziej ludzkich uczuć: nadziei, miłości do świata i życia w każdej postaci. „Nadziej umiera ostatnia” jest już „klasyczną” i od lat ważną pozycją w literaturze poświęconej Holocaustowi. Po raz pierwszy ukazała się w j. polskim w 1967 r. Doczekała się wielu wydań i tłumaczeń na język angielski, francuski, niemiecki, hebrajski i japoński. Książka prostym lecz przez to tym bardziej poruszającym językiem opowiada o doświadczeniach autorki, która w momencie wybuchu II wojny światowej miała 10 lat i była uczennicą jednej z warszawskich szkół powszechnych. We wrześniu 1939 r. mieszkała z rodzicami i braćmi przy ul. Nowiniarskiej. Po wybuchu wojny całą rodzinę przesiedlono do getta, gdzie mieszkała aż do wybuchu powstania. Przez pewien czas ukrywała się w bunkrze przy ul Miłej 3. W maju 1943 r. została wywieziona do obozu koncentracyjnego na Majdanku. Wyzwolenia doczekała w obozie Neustadt-Glewe, gdzie trafiła po obozowej gehennie obejmującej KL Auschwitz i KL Ravensbrück. Większość najbliższej rodziny wojny nie zdołała przeżyć. Dopisana w 1986 r. 30-to stronicowa „Wyprawa w przeszłość” opisuje wrażenie po odwiedzeniu miejsc, w których spędziła dzieciństwo i przeżyła najstraszniejsze chwile w czasie okupacji. Jak mówi autorka: „Pierwszą swą podróż do Polski odbyłam po czterdziestu latach i nazwałam ją ‘Wyprawa w Przeszłość - Polska 1986’. Podróż ta zaowocowała wieloma posunięcia...

Natknęłam się na nią przypadkiem, w książkach mojej prababci. Gdy zapytałam się co to za książka, ona powiedziała, że jak ją przeczytam, dowiem się w jakich czasach przyszło jej dorastać. Więc przeczytałam. Nie wierzyłam. Nie wierzyłam, że na świecie istniała taka brutalność. I nadal istnieje. Nie ma co prawda krematorium, ale jest ona widoczna. W każdym razie wstrząsnęła mną ta książka. Wiedziałam, że Holocaust miał olbrzymi zasięg. Wspomnienia z getta zaszokowały mnie. Majdanek odebrał oddech, Oświęcim nie pozwalał spać po nocach,.. wyzwolenie spowodowało łzy radości. Naprawdę godna polecenia, można wraz z autorką przenieść się w przeszłość... która u niektórych spowoduję wzruszenie, u niektórych współczucie, a jeszcze inni przypomną sobie lata dorastania.

Przejmująca opowieść autorki, która jako dziecko doświadczyła koszmaru warszawskiego getta i obozów koncentracyjnych. Książka w szczególności ukazuje nam życie w lagrach, a raczej trudy egzystencji w tych nieludzkich warunkach. Polecam.

Świetna choć pokazująca realia życiowa mam ja dostałam ją osobiście od Autorki!! GODNA PRZECZYTANIA POLECAM!!

Polecam!