Opinia na temat książki Na Zachodzie bez zmian

Nauczyciele są szalenie niedoceniani. Z roku na rok opinia na ich temat w społeczeństwie jest coraz gorsza, pozbawiona szacunku, który się zwyczajnie należy. Mało kto zauważa, że mają oni niebagatelny wpływ na dzieciaki. Dla wielu są wręcz autorytetem, a ich słowo sprawą najwyższej wagi. Taka sytuacja miała miejsce w Niemczech w trakcie Wielkiej Wojny. Grupa siedemnastolatków, chłopaków ze szkolnej ławki, za namową nauczyciela przywdziała mundur i zasiliła szeregi żołnierzy na froncie. Ku chwale ojczyzny, za kraj dawaj. Brutalna okopowa rzeczywistość rozrywa ich świadomość na strzępy. Marzenia, plany i sielanka wędrują w błocie pod butem wyższych stopniem, przygniecione walącymi się ścianami schronów, nierzadko ciałami innych opuszczających ten padół płaczu. Kumple od broni z miejsca przestają być chłopakami, stają się facetami. Nie z wyboru, a z przymusu. Na froncie nie ma miejsca dla chłopców. Jeśli tacy się trafią to zostają wysłani na wszystkie strony świata przez uderzający pocisk moździerza.

Remarque nie owija w bawełnę. W swojej książce przedstawia prawdę i tylko prawdę. Niczego nie ubarwia, niczego nie cenzuruje. Opisuje ten horror prostymi, niewyszukanymi słowami. Surowo, brutalnie, szczerze i bez emocji. Dla nas, odbiorców jego prozy, właśnie ten brak emocji jest najbardziej uderzający - ich wykluczenie ma bardzo mocny wydźwięk, rozrywa nasze serca. Przemienia nicość w ogrom uczuć, wyostrza zmysły. Sprawia, że sami znajdujemy się w okopie…

Remarque jest wirtuozem. A przecież nic specjalnego nie zrobił. Napisał to czego doświadczył. Po prostu.

„Na Zachodzie bez zmian” to Fat Man/Little Boy. Wybierzcie. Efekt ten sam.