Opinia na temat książki Na wschód od Edenu

Powieść po amerykańsku. I nie chodzi mi tu o język, nazwy geograficzne, czy imiona, lecz o pewną manierę, charakterystycznego ducha powieści, który pozwala odróżnić amerykańskie pisanie. Nie umiem określić co to dokładnie jest, nie jestem filologiem, ale to się czuje. Czy to w „Amerykańskiej sielance”, „Wielkim Gatsbym", „Regulaminie tłoczni win" i stu innych. Bardzo lubię te opowieści zza oceanu. Tutaj trafił się jeszcze pisarz uhonorowany Noblem! Nagrodzony za „realistyczny i poetycki dar, połączony z subtelnym humorem i ostrym widzeniem spraw socjalnych".
Jest tak, jak trzeba: znany pisarz napisał dzieło, które stało się znane, a czytelnicy je pokochali. Za łatwość czytania, za doskonałą historię, za wielowątkowość, świetne i prawe postaci, czarne charaktery i życiowe mądrości płynące z ust chińskiego sługi. Każdy chciałby mieć takiego swojego Li. Powieść i jeden z jej głównych bohaterów przypomina mi się za każdym razem, jak wyciągam z lodówki zieloną sałatę.

A poza fabułą co się wysuwa na pierwszy plan? Pragnienie miłości, dramatyzm odrzucenia, dobre i złe wybory oraz konsekwencje, które z sobą niosą. Do tego trudne męskie relacje: między braćmi oraz między ojcami i synami, a także biblijne nawiązania.
Powieść jest imponująca i napisana z rozmachem. Każdy szczególik się tu zgadza, wszystko mi pasuje. Z jednym malutkim wyjątkiem - nie niesie z sobą tak potężnego ładunku emocjonalnego jak niepozorne „Myszy i ludzie”, a na to liczyłam. Dlatego od kompletu gwiazdek jedną odejmuję. Teraz pozostaje mi sprawdzić jak się sprawy mają z „Gronami gniewu”.

PS. Halo, halo, czy ktoś jeszcze nie czytał? To nie ma na co czekać. A jak będziecie czytali, to w treści wyszukajcie autora - syna Oliwii, wnuka Samuela. To książka również o jego rodzinie.