Na pastwiska zielone

Trzecia część sagi norweskiej jest smutna i przygnębiająca. Czyta się ją z emocjami i współczuciem dla głównej bohaterki pozostawionej samej sobie i ogromem prac i obowiązków na gospodarstwie. Wujostwo umyło ręce i snuli własne plany jak uczynić z farmy coś z czego oni będą mieli korzyści.

Do tego wszystkiego dochodzi tragedia, która wydarzyła się ojcu i która mocno wstrząsnęła Torunn. Obwiniała siebie, że stało się to z jej powodu. Jej stan psychiczny był w fatalnym stanie. Praca ponad siły, opieka nad osiemdziesięcioletnim dziadkiem, wyrzuty sumienia, brak wsparcia ze strony bliskich, wysłuchiwanie użalania się nad sobą matki doprowadziły do stanów depresyjnych. Przestała dbać o swój wygląd i swoje potrzeby czy przyjemności. Nie udzielała się towarzysko. Zamknęła się w sobie. Porzuciła swoje marzenia i pragnienia. Czas upływał nie robiąc jej najmniejszej różnicy.

Pewnego dnia czara goryczy się przechyliła, coś w niej pękło i zniknęła z gospodarstwa nie informując nikogo gdzie jest i co ma zamiar robić. Jednego trzymała się stanowczo, że do gospodarstwa już nie wróci. Dopiero wtedy wujowie zrozumieli jak bardzo skrzywdzili dziewczynę zostawiając ją samą z ogromem problemów podupadającego gospodarstwa, bez wsparcia z ich strony. Myśleli tylko o sobie, swojej pracy, problemach i przyjemnościach. Jej zniknięcie spowodowało, że ich plany przyszłościowe względem gospodarstwa runęły.

Skończyłam część trzecią sagi i tym samym zakończyłam czytać całość historii . Nie mogłam się jakoś zebrać na napisanie opinii , pewnie dlatego że cała historia nie zakończyła się tak jak ja bym chciała . Ale to akurat wcale jej nie umniejsza . Historia w moim odczuciu bardzo smutna . Niestety w obliczu nagłych i niespodziewanych wydarzeń ,'' świeżo '' odnaleziona i na szybko '' poskładana '' rodzina ma niewielkie szanse aby dopasować się , tak naprawdę . Może w przeciągu jakiegoś dłuższego czasu , to tak . Ale co jeśli czasu nie ma ? Jeśli pewne decyzje trzeba podejmować szybko ? Jeśli nikt nie wspiera , jeśli zamiast wsparcia padają tylko puste słowa i propozycja kasy , jakby to miało wszystko załatwić ? Cóż , źle dzieje się w rodzinie , gdzie mimo pozorów jedności , wciąż '' każdy sobie rzepkę skrobie ''. Bardzo polecam tę sagę , mimo ładunku smutku i jakiejś bezradności jaką ze sobą niesie . Warto przeczytać i może się czegoś nauczyć w obcowaniu ze swoją rodziną .