Moja siostra

rini i Elle, dwie siostry, które nie miały łatwego życia. Zwłaszcza Irini, w wieku trzech lat została oddana w inne ręce na wychowanie. Teraz po wielu latach wraca do domu rodzinnego ze względu na śmierć biologicznej matki i próbuje poznać prawdę. Dlaczego to właśnie ona dorostała gdzie indziej, bez najbliższej rodziny przy boku? Czy była niekochana i rodzice po prostu jej nie chcieli?

Dawno nie byłam tak poirytowana czytając książkę. Przez większość czasu myślałam, że jakbym tylko mogła udusiłabym Elle gołymi rękami. Doskonale wiem, że siostrzana miłość nie jest łatwą sprawą :p (choć ja swojej siostry nie zamieniłabym na żadną inną), ale sytuacje opisane w książce były kompletnym przegięciem. Manipulacja, wyrachowanie, wyższość nad innymi, brak poszanowania to złe cechy charakteru, a głównie takie mogliśmy dostrzec u Elle.

Książka skupia się głównie na siostrzanych relacjach, ale pokazuje również jak duża krzywdę w życiu każdego z nas wywiera myślenie i przeświadczenie o tym, że rodzice nas nie kochają. Wszyscy mamy potrzebę miłości i bliskości taty, mamy, rodziny, partnera. To właśnie taka świadomość nas uszczęśliwia i sprawia, że jesteśmy lepszymi ludźmi.

Zakończenie było kompletnym szokiem, ale mimo wszystko większe doznania emocjonalne, głównie irytacji, złości i wkurzenia, wywarła na mnie wcześniejsza część książki.

Kiedy nasi rodzice umierają, zabierają ze sobą część nas, tę, która zawsze do nich należała.

Irini w środku nocy dostaje telefon od swojej siostry Elle, że ich matka zmarła. Dziewczyna nie ma zamiaru jechać, bo nie utrzymywała kontaktów ze swoją rodziną od trzeciego roku życia, kiedy ją oddali do siostry ojca. Kobieta jednak decyduje się wyjechać do rodzinnego miasteczka by dowiedzieć się czemu przez całe życie czuła się niechciana przez swoich bliskich.

Irini jest lekarką, która prowadzi dość stateczne życie, ma chłopaka Antonia, jednak przeszłość nie daje jej spokoju. Elle jednak jest pełną sprzeczności i wrogości osobą, która od lat prześladuje swoją młodszą siostrę.

Kiedy czytamy wciąż się zastanawiamy co się wydarzy. Napięcie jakie autorka nam funduje powoduje, że nie możemy przestać czytać. Jednak ciągłe skupianie się na relacji sióstr sprawia, że inne powiązania, czy przeszłość dwóch kobiet jest na drugim planie. Dla mnie właśnie brakowało tego większego skupienia się na przeszłości, bo jak już zaczynało być ciekawie, to głównie przez irytujące zachowanie Irini było to przerywane.

Koniec książki był zaskakujący, jednak nie na tyle bym powiedziała "wow". Siostrzana relacja w książce jest tak dysfunkcyjna, że jedynie to co mi przychodzi do głowy to syndrom sztokholmski. Nie powiedziałabym że jest to zła powieść, jednak coś jej brakuje.