Modyfikowany węgiel

Mimo obejrzenia wcześniej serialu z przyjemnością wysłuchałam książkę. Świetnie napisany i trzymający w napięciu cyber-kryminał. Wykreowana wizja przyszłości, gdzie dzięki takim wynalazkom jak stos, upowłokowienie, transfer strunowy jest zaskakująca i zadajemy sobie pytanie o istotą człowieczeństwa. Jedno się nie zmienia, światem rządzi pieniądz i chęć zysku za wszelką cenę, a ilość głupoty, chciwości i przemocy nie uległa zmianie. Mamy więc morderstwo, które do końca morderstwem nie jest i prowadzącego śledztwo Kovacsa, który też do końca nie jest sobą. Intryga ciekawa, pokręcona ze złożonymi i niejednoznacznymi postaciami która tworzy wyśmienitą powieść akcji. Polecam.

Ach, cyberpunk - moja pierwsza miłość (nie licząc dziewczyny oraz pasji do pisania). Zamiast wychodzić na dyskoteki wolałem namacalne wizje z ,,Johnny Mnemonica'', a obok realizmu magicznego cybernetyczne wszczepy należały do blasku wschodzącego dnia. We wczesnej młodości były uosobieniem dziecięcej fantazji, którym marzył, żeby ,,podreperować'' ludzkie zdolności, podobnie jak bohaterowie zaśmieconych miast kontrolowanych przez mega-korporacje - chciałem mieć lepszy wzrok, skakać na większe odległości, a słuch mieć jak potężny buldog, oddziaływać na ultradźwięki. Zanim pojawił się internet i stałe łącza, twórcy książek przewidzieli, że nastanie era wirtualnych piosenkarek, wirtualnych przygód czy przestępstwa cyfrowe. Szkoda, że ,,Modyfikowany węgiel'' nie kontynuuje tradycji i nie zadaje wielkich pytań na temat człowieczeństwa, jutrzejszego dnia. Cyberpunk z założenia, jako gatunek oraz budowa tematyczna, jest skłonna do filozofii skrajnie augmentowanej. Imitującej zagadnienia wielkich myślicieli, którzy obawiali się przyszłości oraz tego, co z nami będzie. Czy idziemy we właściwym kierunku, i czy patrzymy w tę samą stronę.

Niestety - to mdłe rozczarowanie. Miłość, nieco wypalona oraz przygasła, pozostała do świata syntetycznych maszyno-ludzi. Ale nie mogę pokochać powieści Morgana. Został napisany jako zwykły film sensacyjny - z Blasterami i czerwonymi latarniami (domami uciech). Pościg trwa niemal od pierwszej sceny, a autor nigdy nie wychodzi poza szary scen...

Jest to pierwszy tom cyklu, którego głównym bohaterem jest były członek Korpusu Emisariuszy, Takeshi Kovacs, ale lektura „Modyfikowanego węgla” wcale takiego wrażenia nie sprawia. Morgan zastosował pewien trik, można by to także nazwać modą lub manierą, który polega na pisaniu powieści SF w taki sposób, jakby czytelnikami mieli być mieszkańcy czasów i miejsc w książce opisywanych, czyli tak, jakby pewne rzeczy były normalne, oczywiste i zrozumiałe z samego założenia. Poza tym sama fabuła: można odnieść wrażenie, i chyba jest to zabieg celowy, że trafiamy w sam środek przygód i życia, kolejnego życia, bohatera.

W świecie, który Morgan opisuje, w XXVI wieku, prawdziwa śmierć nie jest taka łatwa – każdy obywatel, natychmiast po urodzeniu wszczepiany ma u podstawy czaszki tzw. stos korowy, czyli coś jakby pełny zapis osoby. Ciało może ulec zniszczeniu i nawet dość często się tak dzieje, ale nie jest to wielkim problemem, pod warunkiem, że nie uległ zniszczeniu stos korowy. Ciało to tylko ciało, powłoka; można dostać inną.
Nieco inaczej wygląda to w niszowej sekcie katolików, którzy sprzeciwiają się kolejnym upowłokowieniom ze względu na jakąś pokrętną doktrynę swojej religii, ale kto by się tam nimi specjalnie przejmował.

Takeshi Kovacs zostaje upowłokowiony na Ziemi – pojawia się tu po raz pierwszy w życiu, pochodzi bowiem ze Świata Harlana – by przeprowadzić śledztwo w sprawie brutalnego zabójstwa miliardera; przywróconej do życia ofierze policja wmaw...

 Mam mieszane uczucia co do tej książki. Na jej przeczytanie miałam ochotę już od jakiegoś czasu i sporo sobie po niej obiecywałam, a tu trochę niemiła niespodzianka.
 
 Przyszłość. Ginie niezwykle wpływowy miliarder. Wszystko wskazuje, iż było to samobójstwo, jednak denat nie może się z tym pogodzić. Aby wyjaśnić przyczyny swojej śmierci wynajmuje Kovacsa, Emisariusza dla którego nie ma zagadek nie do rozwiązania.
 
 Na początku świat, w którym ludzką świadomość można przenieść z jednego ciała - zwanego powłoką - do innego niczym plik z jednego nośnika na drugi, był dla mnie nieco niezrozumiały. Sam transfer świadomości (czy tam osobowości, jak zwał tak zwał), jej przechowanie czy powielanie są intrygujące. Podobnie ciekawe jest samo upowłokowienie oraz przechowywanie ciał, klonów oraz ich syntetycznych odpowiedników. Jednak porównanie osobowości do ciągu zer i jedynek w systemie binarnym, bo do tego to się przecież sprowadza, jakoś do mnie nie trafia.
 
 Sama opowieść jest napisana łatwym do zrozumienia językiem, bez zbyt wielu terminów, których znaczenie trzeba rozszyfrować. Zagadka morderstwa mogłaby być lepiej skonstruowana. Zaletą nie są też dla mnie postacie - oprócz Hendrixa, żaden nie wzbudził mojej sympatii.
 
 Przy ocenie wahałam się między 6 i 7. Ostatecznie 6. Do serii zapewne kiedyś wrócę, ale nie będzie to w najbliższej przyszłości. Może poczekać.