Młody Mungo

Genialna i obezwładniająca - w tych dwóch słowach mogłabym zamknąć całe swoje odczucia i wszystkie emocje towarzyszące mi przy lekturze najnowszej książki Douglasa Stuarta. Najbardziej wyczekiwana przeze mnie premiera tego roku - czytałam ją oszczędnie chłonąc każde ze słów.
Już pierwsze strony upewniły mnie, że powieść podobnie jak Shuggie Bain trafi do ulubieńców. To najlepsza dawka książkowych emocji, historia łamiąca serce o której się myśli, do której się wraca.

Jaki sekret skrywa proza Douglsa Stuarta, że jest tak hipnotyzująca? Oblepieni brudem i brzydotą glassgowskiego robotniczego osiedla spoglądamy wciąż w twarze bohaterów odurzonych od alkoholu, zanurzamy się w świecie brutalnym, mocno przyziemnym. Powietrze gęstnieje tu od salw religijnej nienawiści pomiędzy protestantami i katolikami, którzy już od najmłodszych lat pielęgnują wzajemne urazy. Ta brzydota potęgująca uczucie depresji zostaje nam solidnie wynagrodzona poetyckim językiem, dzięki niemu płyniemy przez całą historię niczym z nurtem rzeki.

Ale najważniejszy w całej opowieści jest on, Mungo - bohater o bezradnych oczach i biblijnej zdolności przebaczania, rodzący miłość niczym drzewo dojrzałe owoce, których nikt nie chciał zbierać. Wielokrotnie przepędzany przez własną matkę niczym uliczny wróbel wciąż potrafił kochać.
Wydany przez rodzicielkę w ręce dwóch pedofilów zrzuca z siebie wylinkę dziecka. Ta przemiana dokonuje się w makarbycznych okolicznościach.

Śledząc je...

Książka, która pożre i wypluje twoje serce. Świetna, ale – uwaga – z pewnością nie dla wszystkich – jest to jedna z bardziej brutalnych książek, jakie czytałam.