Mitologia współczesna

Od lat mam kłopot z naukami społecznymi. Książki popularnonaukowe z tych dziedzin często charakteryzują się zbyt dużą liczbą słów. Po lekturze opiniowanej książki chyba nie zmienię zdania.

Wschodząca gwiazda polskiej myśli humanistycznej, w szczególności antropologii kultury, Marcin Napiórkowski w książce "Mitologia współczesna" pochylił się nad współczesnymi mitologicznymi narracjami funkcjonującymi w przestrzeni społecznej. W jaki sposób przemieszczają się mity, co je napędza, jak ewoluują, w jakim stopniu można im przypisać klasyczne (chociażby starożytne) rozumienie mitu? To główne pytania, które nurtują autora, a odpowiedzi na nie stara się udzielić metodą analizy strukturalnej, co jak sam przyznaje, zwalnia z rozpatrywania zagadnień na poziomie moralnym. Akurat to mi nie przeszkadza, choć nie wszystkie mity można zawiesić wyłącznie w warstwie komentarza, opisu czy odniesień literackich. To mój główny zarzut metodologiczny do autora.

Formalnie, książka jest zbiorem esejów, będących rozszerzonymi wersjami tekstów opublikowanych wcześniej przez autora. Tematów, które posłużyły do pochylenia się nad współczesną mitotwórczością, wybrał Napiórkowski kilka (niestety nie wytłumaczył się z takiego akurat wyboru). Dostajemy dyskusje nad mitem postaw pro-ekologicznych, nośnym społecznie podglądactwem i powabem skandalu, mitem kulinarnym azjatyckiej proweniencji, fenomenem Adama Małysza, historycznym mitem Ordona, prawdą dokumentów w archiwach IPN, elitarnością w...