Opinia na temat książki Medea z wyspy ognia

"Medea z Wyspy Ognia" to drugi tom dalszych losów Mady Steinbart. Tym razem przenosimy się do Breslau, gdzie widmo wojny staje się coraz wyraźniejsze. A szczęście u boku Horsta coraz bardziej się ulatnia. Czy w tych trudnych czasach Medea odnajdzie w końcu spokoj ducha?

Medea ma w sobie niepowtarzalny urok i magnetyzm, któremu nie mogę się oprzeć. Jej losy stały mi się bliskie już w pierwszym tomie i utrzymały się również i tutaj. Jej związki i relacje, które nawiązuje dalej są pełne wzlotów i upadków. Nie braknie tutaj porywów serca, ale też chłodnej kalkulacji, co będzie lepszym wyjściem w danej sytuacji. I chociaż nie popierałam niektórych wyborów głównej bohaterki, to w dalszym ciągu kibicowałam jej w znalezieniu tej prawdziwej miłości, która dodaje skrzydeł.

Drugi tom rózni się od pierwszego przede wszystkim tempem akcji. Jest zdecydowanie wolniejsze, bez wielu dramatycznych zwrotów akcji, charakteryzujących "Medeę z Wyspy Wisielców". I przyznaje, że trochę mi tego brakowało. Mamy jednak tutaj opis przedwojennej rzeczywistości i walki o większe prawa kobiet. W końcu początek XX wieku to czas, w którym emancypacja kobiet stawała się coraz powszechniejsza, a walka klasowa coraz bardziej odczuwalna. I autorka doskonale to obrazuje.

"Medea z Wyspy Ognia" to historia, która nie zostawia czytelnika obojętnym. Wzrusza, złości, zaskakuje, a momentami wręcz przeraża. Jak widzicie, przekrój emocji jest dość spory, a narracja sprawia, że nie mogłam oderwać się od lektury. To opowieść o trudnych wyborach, zemście, moralności, sile kobiet i poszukiwaniu szczęścia w czasach, gdzie z dnia na dzień może zmienić się wszystko. Serdecznie polecam.

Współpraca z Wydawnictwem Zwierciadło