Opinia na temat książki Medea z wyspy ognia

"Cza­sem wy­star­czy spo­tkać jedną wła­ściwą osobę, taką, która poda ci rękę, po­wie, że wszyst­ko bę­dzie do­brze, i po­każe, którą drogą warto iść."

Jednak zdarza się, że trafiamy na osoby, które nas krzywdzą, pozostawiając po sobie dotkliwe rany i pustkę, którą tak trudno wypełnić. Takie właśnie bolesne blizny wyryte są w sercu Medei, która mimo młodego wieku przeszła wiele w swoim życiu. Przeprowadzka do Breslau miała być nowym początkiem, w zupełnie innych warunkach, niż te, które dotąd znała. Pielęgnując w sercu pamięć o dzieciach, brakuje jej radości, jednak w trudnych chwilach może liczyć na wsparcie Horsta. Widmo wojny i wyjazd ukochanego sprawia, że znów zmuszona jest do podjęcia ważnych decyzji...

Pierwszy tom rozkruszył moje serce, pozostawiając z burzą emocji. Zastanawiałam się jak potoczą się dalsze losy dziewczyny, której życie to pasmo bolesnych doświadczeń. Już samo tło wydarzeń, czyli lata 1914-1918 wskazywało, że i tym razem nie obejdzie się bez trudnych wydarzeń. Autorka z wielką wrażliwością opisuje nastroje panujące w Breslau, które "co­raz bar­dziej przy­po­mi­nało wy­spę ognia" oraz trudy dnia codziennego. Wplątuje w powieść wiele znanych postaci historycznych w sposób fabularyzowany, choć dokładnie, odzwierciedlając fakty. Pokazuje, z czym musiały mierzyć się kobiety pozbawione prawa głosowania, mające tak niewielkie możliwości wpływu na toczące się wydarzenia "bo z ja­kie­goś po­wodu ko­biety uważa się za zbyt głu­pie, by je do­pu­ścić do wy­bo­rów."

Medea na przestrzeni tych kilku lat przechodzi dużą przemianę, dojrzewa, poznaje smak prawdziwej przyjaźni i miłości. Ujęła mnie swoją wrażliwością i dobrocią, a także niezwykłą siłą, dzięki której nie poddaje się pomimo przeszkód. Zakończenie nie pozostawia wątpliwości, że czeka nas jeszcze wiele emocji w trzecim tomie, na który już teraz czekam.