Mąż i żona

Zeruya Shalev "Mąż i żona", przełożyła Agnieszka Jawor–Polak,

Zeruya Shalev posiada szczególny dar do tworzenia historii, w których aż wrze od emocji, a jednocześnie potrafi tak namieszać w życiu wykreowanych przez siebie postaci, że w ich losach możemy przeglądać sie jak w lustrze.

Po niedawno odsłuchanym "Losie", w którym opowiedziana dwugłosem Atary i Rachel emocjonalna historia nieco mi się dłużyła, "Mąż i żona" z przedstawicielami podstawowej komórki rodzinnej w osobach będących ze sobą już dwadzieścia lat Na'amy i Udiego oraz dziesięcioletniej Noy, powalił mnie niezwykle precyzyjnie odmalowanym obrazem relacji, które często niewidoczne dla ludzkiego oka z zewnątrz, zachodzą pomiędzy najbliższymi.

Ponieważ Zeruya Shalev oddaje głos jedynie jednej stronie, bo narratorką historii zostaje Na'ama, będziemy świadkami wiwisekcji trwającego już ćwierćwiecze związku widzianego oczami żony, w głowie której kłebią się tysiące myśli, a kreślone powracającymi wspomnieniami obrazy są jak efemeryczne chwile, by zniknąć za moment niczym pękające mydlane bańki. Niesamowite, jak wiele niewypowiedzianych słów może skrywać człowiek, jak wielu kłębiących się w głowie myślom nie daje ujścia, jak mistrzowsko potrafi trwać w życiowym bezruchu.

Bohaterowie "Męża i żony" krocząc drogą małżeńskich pułapek, ukazując pojawiajace się komplikacje w międzyludzkich relacjach, buzując również mieszanką wzajemnie zadanych krzywd, wręcz idalnie ilustrują esencję lu...

Związek dwojga ludzi jest udany, gdy nadają na tych samych falach. Drogi Na’amy i Udiego dawno się rozeszły, mąż i żona oddalili się od się siebie i tkwią w małżeństwie, które rozpada się kawałek po kawałku. Toksyczny związek, w którym obie strony nieświadomie niszczą się nawzajem i stają się sobie coraz bardziej obce. Taka relacja musi zakończyć się katastrofą i tak się tez dzieje - mąż w końcu odchodzi. Żona nie umie poradzić sobie z destrukcją swojego życia, miota się wokół, cierpi sama, a jeszcze bardziej jej 10-letnia córka. Książka stanowi drobiazgową wiwisekcję toksycznego dla obojga partnerów związku, obnaża słabości, lęki, sposób radzenia sobie, a właściwie nieradzenia z otaczającym światem. Utrzymana w ponurym klimacie (ale czy mógłby być inny?) wnikliwie analizuje słabości i ograniczenia ludzkich charakterów, niemoc i niemożność sięgnięcia po pomoc wynikającą z zahamowań i uprzedzeń ludzkiej natury. Z takiego małżeństwa obie strony wychodzą okaleczone i trudno im jest zacząć nowe życie.
To pierwsza książka tej autorki, po którą sięgnęłam, ale na pewno przeczytam następne.