Masa o bossach polskiej mafii

Na samym początku, już w prologu, zaskakuje mnie megalomania Masy, który próbuje wmówić czytelnikowi, że mafia stała się jakimś pozytywnym bohaterem w Polsce. A przy tym obraz wyłaniający się z jego opowiadania dowodzi, że ta mafia nie ma nic wspólnego z amerykańskimi "janosikami" (nie byli liczni), którzy w czasie wielkiego kryzysu łupili banki (które wcześniej złupiły obywateli), część pieniędzy z rozboju rozdając potem ubogim lub zakładając pomagające im fundacje. Tyle wyobraźni to polscy urkowie nie mieli. Przeciwnie: polska mafia grabiła wszystkich, także bezbronnych staruszków i drobnych ciułaczy. Dlatego jego słowa, że gdy "skończyły się rządy kacyków, Polacy zapragnęli prawdziwego bossa. I mafia im go dała." są dla mnie tylko efektem projekcji lub próbą nędznej manipulacji. Zastąpili co najwyżej negatywnych bohaterów - wierchuszkę PZPR, która też lubiła się zabawić na cudzy koszt. Chodzi mu zapewne nie o Polaków, a o byłych towarzyszy i negatywnie zweryfikowane SB, które po części weszło do kryminalnego półświatka. A w części zapewne utworzyło swój, o którym Masa ma niewiele do powiedzenia. Albo nie chce mówić.

Trochę naiwnie w swym prologu brzmi Górski, gdy zestawia polskich bossów z amerykańskimi i zastanawia się, dlaczego sam nie został przestępcą. Z jego perspektywy "wystarczy ukraść bułkę a potem stawiasz sobie ambitniejsze cele i stajesz się bandytą" (s.10). Jakież to proste, prawda? Nie mam za złe dziennikarzom, że piszą o przestępcach - jest to część ...