Opinia na temat książki Marzycielka z Ostendy

Pięć twarzy miłości.

Opowieść o uczuciu, które nie umarło, choć drogi kochanków już dawno się rozeszły. O podejrzeniach, które doprowadziły do zbrodni. O pięknie, jakie dostrzegł ślepiec i uczuciu, które rozbudził w kobiecie do niej samej. O oczekiwaniu na coś, co może okazać się miłością lub śmiercią. Oraz historia, która wyróżnia się ze zbioru, bo mówi o niespodziewanie odkrytej sympatii do powieści i przyjaźni między kuzynostwem. Wciąż jest w jej obecna miłość, ale nie romantyczna i zdecydowanie w subtelniejszej formie.

Eric-Emmanuel Schmitt jest malarzem słowem. Z wyjątkowa wrażliwością kreśli historie o intrygujących bohaterach, których wnętrza pełne są kolorów, często tłumionych przez życie. Poświęca dużą uwagę plastycznym opisom krajobrazów, które już lata temu mnie ujęły i które wciąż rozbudzają we mnie wiele emocji. Nawet brzydkie bywa piękne, a piękne nigdy nie jest pozbawione głębi. Każdy drobny element kolejnych opowiadań zdaje się być na właściwym miejscu i wszystko jest takie... Przyjemne. Estetyczne. Komfortowe. A jednak budzi smutek i chwyta za serce. Potrafi też bawić.

Co ciekawe. Autor nie znajduje się w gronie moich literackich ulubieńców, a jednak za każdym razem odczuwam dzięki niemu wiele i doceniam piękno jego historii. Łapię za wszystko, co stworzył i co mam na wyciągnięcie ręki, a moje serce za każdym razem krzyczy, że jest to cudowna wyprawa do świata emocji. Najwyraźniej sama siebie już z przyzwyczajenia oszukuję, że proza Schmitta nie jest dla mnie tak ważna, jak faktycznie jest.

Wznowienia, jakie serwuje nam wydawnictwo Znak Literanova, natomiast warte jest uwagi i tylko zachęca mnie do sięgania po kolejne tytuły autora. Na coś takiego czekałam od dziesięciu lat! Wkrótce przeczytam wszystko spod jego pióra, zobaczycie. Idzie mi to nie najgorzej i bawię się przy tym wybornie!


przekł. Anna Lisowska


Uwaga. Brzydkie słowa pokroju „homoseksualista" zamiast „osoba homoseksualna".