Opinia na temat książki Love, Pamela

"Love, Pamela" to moja druga autobiografia, którą przeczytałam. Pierwsza była o Beacie Tyszkiewicz.

Jak to jest być ikoną? Czyż nie mamy, często mylnego wyobrażenia, że na temat sławnych i bogatych wiemy już wszystko? Powiem Wam czego dzięki tej książce, dowiedziałam się ja. Po pierwsze, że Pam jest Kanadyjką, podczas gdy dla mnie zawsze była typową California Girl. Po drugie, że mam do czynienia z wrażliwą duszą, artystką piszącą wiersze. Po trzecie, że jako dziecko była nieznośną, pełną energii i szalonych pomysłów chłopczycą, oraz że była molestowana seksualnie przez swoją opiekunkę, a dziewictwo straciła, mając trzynaście lat w wyniku gwałtu. Niczym ćmy do ognia ciągnęli do niej niegrzeczni chłopcy i niebezpieczni mężczyźni. Mimo tylu toksycznych związków jest najlepszą matką dla swoich dzieci, uwielbia zwierzęta i wspiera wiele akcji dobroczynnych. Kocha czytać.

Jedna trzecia książki to opis jej dzieciństwa i dorastania. Czyż nie jest tak, że właśnie ma największy wpływ na naszą ostateczną formę? Jedyną nauką, którą wyniosła z domu rodzinnego był fakt, że przemoc rodzi przemoc. A potrzeba było wielu lat, by sobie to uświadomiła, a przede wszystkim by w końcu zaczęła kochać, kochać siebie.

Ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu nie znajdziemy tu żadnego zdjęcia prócz tego zdobiącego okładkę. Książka przez to wydaje się niezwykle skromna, prosta i elegancka, zupełnie inna niż osoba, którą znamy z gazet. Ale czy na pewno?