Lottie i kapitan Mackenzie

Pełnej krwi, rasowy mózgotrzep podany w koncentracie i bez znieczulenia.
"Lottie i kapitan Mackenzie" to takie coś, co przewraca system do ustawień fabrycznych. Obłąkańcza hucpa, przy której mózg wybywa w siną dal, robi operację plastyczną i zmienia tożsamość. Po rejsie do Alborga świat romansoczytacza nie będzie już taki sam. Nie wiem, czym inspirowała się London, lecz kop dla imaginacji miało ogromny. Ilość nagromadzonych absurdów bije wszelkie rekordy i szybuje w egzosferę. Czwarty tom "Highland Grooms" jest tak całkowicie niedorzeczny i odleciany, że kwalifikuje się jako osobny gatunek literacki. Harlequin-fantastyka lub coś w ten deseń. Co nie zmienia faktu, że trudno mi się było od "Lottie..." oderwać.
Po części z zainteresowania fabułą, po części z ciekawości, jakież to androny London jeszcze wymyśli. Oraz dlatego, że pomijając nieco sztywne tłumaczenie i doprawdy ale niewielki niedociągnięcia, "Lottie" czytałam z przyjemnością i lekkim rozbawieniem. Nie wierzę, że to mówię, ale ta zakręcona jak ruski termos głupawka w gruncie rzeczy jest całkiem sympatyczna. Bzdurna do potęgi, ale ładniutka. I sympatyczna.
Szok, po prostu szok.