Lalki w ogniu

Trzy razy sprawdzałam, czy ja tej książki nie czytałam. Dla kogoś, który się Indiami nie interesował może być ciekawa.. Ja natomiast nic nowego, ani ciekawego z tej książki się nie dowiedziałam. Ładny, plastyczny język, ale brak mi głębi. Podejście w pewien sposób tabloidalne, opisane różne obrazki. Dla mnie dość powierzchowny przewodnik po Indiach, który jest nastawiony na szokowanie nas.
Dla kogoś, który nic o Indiach nie czytał, ani nie oglądał może być interesująca, ale bez rewelacji.

Do ideału tej książce reportażowej trochę brakuje. Ale z pewnością pisana jest lekkim piórem, ładnym językiem, czyta się ją dobrze i, co najważniejsze, bardzo poszerza horyzonty. To może nie będę się czepiać, że powierzchownie i jednostronnie, że głównie o biedzie, skrajnej nędzy, o smutkach i troskach.
Autorka skupiła się na mało znanym obliczu Kalkuty, Bombaju i kilku innych miejscach pomijając całą marketingową i powszechnie kojarzącą się z Indiami otoczkę: egzotyczne stroje, zapachy, smaki, zabytki. Pokazała zwykłą indyjską codzienność, życie ubogiego Hindusa od brzasku do udania się na spoczynek.
Indie to kraj olbrzymi, tak bardzo różny od tego co znamy, autorka musiała dokonać wyboru i na któreś ze zjawisk i aspektów się zdecydować. Wybrała jak wybrała, taką miała koncepcję, jej prawo. Ja dowiedziałam się dużo i chwała Paulinie Wilk za to. Chętnie przeczytałabym jej kolejny reportaż o Indiach, tym razem z mniej smutnym wydźwiękiem. Moją przygodę z książką uznaję za udaną.