Kwiecień plecień

Ataki paniki, nawarstwiający się stres, problemy lękowe o różnym natężeniu, wycofanie ze społeczeństwa, brak zrozumienia u rodziców. A to tylko mały wycinek z piekła, w jakim Pi niespodziewanie się znalazła. Niespodziewanie, bo wcześniejsze objawy były bagatelizowane i spłycane, aż w końcu jej psychika nie wytrzymała tłumionego nadmiaru. Wybuchła, ale wcale nie przyniosło jej to ukojenia. Wręcz przeciwnie. Od tego momentu było tylko gorzej.

Mette Vedsø ma oko do subtelności ludzkiej psychiki. Uchwyca ulotne momenty, które mogą wydawać się pozbawione znaczenia, ale budują rzeczywistość jednostki. Rodzinne powtarzanie, że „wszystko dobrze" czy udawanie silniejszej niż się jest w rzeczywistości to jedynie mały wycinek tego, co w codzienności lubi utonąć, a w powieści istnieje wyraźnie.

Co mnie jednak irytowało to brak przypisów z tłumaczeniem fragmentów po angielsku. Akurat ja wypowiedzi te zrozumiałam, ale nie każdy będzie do tego zdolny. A mówimy o powieści, która jest ważnym przykładem literatury młodzieżowej. Po co sprawiać, by była ona ekskluzywna?

Dodatkowo w centrum są objawy somatyczne i psychologiczne, ale ich powody nie są jasno pokazane, co spłyca opowieść. Tak jak zbawczy wpływ relacji międzyludzkich czy nie korzystanie z leków, choć lekarz je przepisał, co może zachęcać do takiego zachowania. Kilka spraw dało się pociągnąć dalej i rozwinąć bardziej, a niewykorzystanie tego potencjału mnie zawiodło, choć wciąż trudno odmówić tytułowi w...

“Kwiecień plecień” to nieco ponad 160 stron historii. Historii dziewczyny zmagającej się z zaburzeniami lękowymi, atakami paniki i depresją. Dziewczyny, która nieustannie słyszy “zawsze byłaś taka silna” i, która nauczona jest mówienia “wszystko dobrze” nawet wtedy, gdy jej serce pęka a w duszy czuje pustkę. Nawet gdy nie radzi sobie z najprostszymi rzeczami…

Była to niezwykle poruszająca książka. Wiedziałam, jakiego tematu dotyczy, ale nie spodziewałam się, że będzie tak prosta a jednocześnie uderzy w samo sedno. Bardzo wzruszyło mnie zestawienie dziewczynki chorej na depresję z dziewczynką z niepełnosprawnością, która dostrzegała małe rzeczy przynoszące radość. I właśnie ta znajomość, chociaż nie tylko, była jak światełko w życiu naszej bohaterki.

Jesteś zaskoczona, że tak trudny temat mógł być poruszony w tak prosty i przystępny sposób. Uważam, że tę książkę powinien przeczytać każdy. Nie tylko ktoś, kto ma dzieci. Depresja jest chorobą, która dotyka tak wiele osób. Trzeba szerzyć informacje oraz poczucie, że sięganie po pomoc to żaden wstyd.