Opinia na temat książki Kto jest bez grzechu

Kiedy sierżant Jezierska przyjmuje zgłoszenie zaginięcia osiemnastoletniej dziewczyny, sądzi jeszcze, że sprawa szybko się wyjaśni. Co prawda matka zarzeka się, że córka to dobra dziewczyna, niedawno zdała maturę, a ich stosunki są bardziej niż dobre. Dlaczego miałaby zniknąć bez śladu? Gdy mija kolejna doba, Wiera wie już, że mogło stać się coś złego. A znalezione zwłoki konkubenta matki zaginionej dodatkowo komplikują dochodzenie. Wiera jest pewna, że te dwie sprawy są ze sobą połączone.




„Kto jest bez grzechu”, mimo że jest trzecią częścią cyklu kryminalnego o Wierze Jezierskiej, to moje pierwsze spotkanie z twórczością Agnieszki Jeż. I spotkanie bardzo udane. Miało być tylko kilka rozdziałów wieczorem, a skończyło się na przeczytaniu całości jednym tchem. Bo to cholernie dobry kryminał. Wartka i ciekawa akcja wciąga, nie pozwalając oderwać się od lektury nawet na moment (tak było w moim przypadku). Dzięki temu, że w powieści brak jest wypełniaczy w postaci zbędnych, rozbudowanych opisów, książkę czyta się szybko i bez znużenia. Bohaterowie są interesujący i dają się lubić. Sierżant Jezierska jest ciekawą postacią, kryje w sobie wiele tajemnic i jakąś traumę z przeszłości. Dzięki temu nie jest sztuczna, nabiera wielowymiarowości i możemy się z nią łatwiej identyfikować.



Z chęcią zapoznam się z pozostałymi tomami serii i dowiem się więcej o śledztwach sierżant Wiery Jezierskiej (opisy są bardzo intrygujące). Autorka książki była nominowana do Nagrody Wielkiego Kalibru i życzę jej, by tę nagrodę wreszcie zdobyła. Kto wie, może nawet za powieść „Kto jest bez grzechu”.