Książę zmienia wszystko

Okładka: Taka sobie, z rodzaju "na odwal się". Mdła i za różowa.
Tytuł: Jakiś taki kanciasty i nieforemny. Zakłuło mnie, że akurat ten przetłumaczono i pozostawiono dosłownie, podczas gdy dużo sympatyczniejszym nadaje się zupełnie inne imię i brzmienie. Częstokrokroć bez większego związku.
Wykonanie: Okropne.
Od kilku lat jakość merytoryczna romansów spada. Celuje w tym HarperCollins Polska ale Amber nie pozostaje w tyle. Tutaj też pieczę nad głupawym medialnie gatunkiem jakim jest romans oddano w ręce dyletantów. Tłumaczenie i redakcja tekstu przyprawiły mnie o szczękościsk.
Byłam w stanie przeboleć odczuwalnie ubogie słownictwo tłumaczek i traktowanie per noga zasad polskiej gramatyki przez zespół redakcyjny. Jedna z nich mówi, że "się" nie umieszcza się na początku ani na końcu zdania. A jest tam tych zgrzytliwych "się" jak mrówków. Również czterokrotne użycie "się" w jednym zdaniu to powód do przeredagowania tegoż zdania. Zdzierżyłabym i to, gdyby nie...
Drogie panie tłumaczki! Panie redaktorki również.
Konie nie mają kostek. Konie mają pęciny!
Tak było, jest i będzie. I nie kupuję, że to efekt przekładu, bo nawet po angielsku nie brzmią one tak samo. Aby to sprawdzić nie potrzeba wiedzy fachowca - wystarczą dwa słowa zapytania do wujka gugla. Jak to się mówi: Witki opadają.
Teraz to, co najważniejsze: Treść.
Właściwie jest byle jak. Carlyle rzuciła przed czytelnika kilka interesujących wątków. Tych kilka iskierek mogłoby roznie...

,,Książę zmienia wszystko" to książka rozpoczynająca serię ,,Klub książąt" nowej na polskim rynku Christy Carlyle. Opowieść całkiem sympatyczna choć trudno ją nazwać oryginalną. Już pierwsze kilka stron nasunęło mi dosyć wyraźne skojarzenia z książkami Grace Burrows (,,Miłość barona") czy Sarah McLean (cykl ,,Zasady łajdaków"). Tak, wiem, romans historyczny to taki rodzaj literatury gdzie ciężko wymyślić coś zupełnie nowego ale dobra autorka może wnieść w niego trochę świeżości i wyraźnie zaznaczyć swój styl.

Opowieść o Nicku i Minie jest już od początku naznaczona schematami. On - bogaty, zły, owiany mroczną przeszłością zjawia się w posiadłości, którą odziedziczył i której chce się jak najszybciej pozbyć. Ona - piękna córka zarządcy, po ojcu przejęła stery nas posiadłością i zrobi wszystko by przekonać nowego księcia, że jest to miejsce, o które warto się troszczyć i które warto pokochać. Zanim książę dostrzeże piękno posiadłości, zauważa piękno dziewczyny i traci dla niej głowę. I szczerze, tu mógłby być koniec opowieści, bo chociaż jeszcze przez chwilę się broni to jednak dosyć szybko podporządkowuje się Minie i jakoś tak słabo pokazuje swój charakter. Potem jest tylko różowo, cukierkowo i ...dosyć nudno. Przyznam, że brakło mi humoru, napięcia, emocji, wzruszeń. I wcale nie mam na myśli scen erotycznych (ta, oczywiście jest) ale wszystkich tych elementów, które decydują o wyjątkowości opowieści. Przecież nie musi być dramatycznie żeby było wzruszająco, nie musi...