Kroniki marsjańskie

Bradbury objawia się tu jako niepoprawny humanista: wizja jego Marsa, Marsjan i zdobycia go przez Ziemian jest niekoherentna, naiwna, pełna niekonsekwencji i grzesząca kompletnym brakiem naukowej i technicznej wyobraźni. Jednak nie o fantastykę naukową tu chodzi, bowiem autor nakłada jedynie literacki kostium s-f, by skrytykować panujące w USA (a szerzej na Ziemi) tępotę i brutalność wszelkich konkwistadorów i zdobywców, nieco idealizując zarazem ich ofiary - różnego rodzaju mniejszości. Wygląda to na zawoalowaną publicystykę, aktualną może bardziej w latach 50ych, choć filozofia: "Łap, ile wlezie. Co znajdziesz, to twoje. Jeśli ktokolwiek nastawi drugi policzek, uderz go czym prędzej." jest wieczna, znana także poza Ameryką i zdaje się, że stanowi niezbywalne dziedzictwo ludzkości...

Trzeba przyznać, że w pierwszych opowiadaniach sami Marsjanie wychodzą trochę na idiotów - ich wizerunek nie różni się zbytnio od obrazu Ziemian: bez ceregieli i głębszego zastanowienia rozstrzeliwują i pacyfikują pierwsze wyprawy badawcze, nie poświęcając im uwagi. Wyjątkiem jednak już wtedy są marsjańskie kobiety (potrafią się wczuwać i reagować z empatią), reprezentowane przez panią Ylla, śniącą - nie bez jakiegoś zawoalowanego erotycznego podtekstu - o przybywającym astronaucie-Ziemianinie.
Potem mamy sprawy mniejszości. Bezwzględne wyrzynanie marsjańskich niedobitków i niszczenie ich dziedzictwa to bardzo czytelna aluzja do tego, co w USA zgotowano Indianom. Opowiadanie o exod...

Świetnie pokazany człowiek - ze swymi niezmiennymi przyzwyczajeniami nawet w kosmosie, bardzo krytycznie ukazana ludzkość, która skupiona jest wyłącznie na sobie i swoich zwyczajach i zasadach. Fascynująca książka, na pewno będę do niej wracać

Przeczytałam jednym tchem i jestem zachwycona, mimo że do literatury z kręgu SF nigdy mnie nie ciągnęło. Źródło uniwersalnych prawd, choć w wielu miejscach autor zostawia czytelnikom pole do własnej interpretacji.

Książka bardzo fajnadla tychktórzy lubią science-fiction pomieszany z odrobiną grozy..;)

Przepiękna rzecz, z "Złotego Wieku SF". Zawsze z nostalgią do niej powracam.

Wybitna książka. Czemu okładka z edycji Agory, a w opisie - Prószyński?

archaiczne... wiem, że to klasyk, ale dla mnie zbyt archaiczne...

...i świetna puenta :)