Królowa kłamstw

“– Ale wiesz, że tak na­praw­dę żadne po­twory nie ist­nieją, praw­da? Są tylko po­twor­ni lu­dzie.”

“Co­dzien­nie z ust każ­dego z nas wy­do­bywa się co naj­mniej kilka kłamstw. Jedne z nich są więk­sze, a inne zu­peł­nie błahe i nie­istot­ne: od­po­wia­damy, że u nas wszyst­ko gra, gdy na­praw­dę pęka nam serce; mó­wimy ko­muś, że do­brze wy­gląda w tej su­kien­ce, a w głębi du­szy wiemy, iż przed­sta­wia się fa­tal­nie, lecz cie­szymy się z tego, bo dzię­ki temu sami pre­zen­tu­jemy się na tle tej osoby osza­ła­mia­jąco. Jedne kłam­stwa są w do­brej wie­rze: aby nie spra­wić przy­kro­ści, aby uchro­nić przed roz­cza­ro­wa­niem, inne two­rzone są je­dy­nie po to, by za­da­wać dru­giemu czło­wie­kowi ból. Jedne szyb­ko wy­cho­dzą na świa­tło dzien­ne, inne no­simy w so­bie la­tami, aż w końcu za­bie­ramy je do grobu.”

“Każda ko­bieta to czuje, ten mo­ment, w któ­rym upada, w któ­rym jej zwią­zek, uczu­cie, nad któ­rym przez lata pra­co­wała, lą­dują na sa­mym dnie głę­bo­kiej i ciem­nej prze­pa­ści. Za­słu­żyła na to – tak wła­śnie po­czuła. Zdra­da to za­wsze wina oboj­ga part­ne­rów. Czy miała prawo go wi­nić?”