Opinia na temat książki Kości, które nosisz w kieszeni

Kości można znaleźć wszędzie - na podwórku, na cmentarzu, można ugotować z nich zupę, ułożyć we wzór i sprawdzić czy do siebie pasują, kości można złamać, ożywić wspomnieniem lub opłakać. Z tym właśnie zawsze będzie kojarzył mi się tytuł tej debiutanckiej książki - właśnie z kośćmi, bezdusznymi cmentarzami oraz plasteliną.
Łukasz Barys ukazuje świat widziany oczami dorastającej nastolatki niezwykle wrażliwej i dostrzegającej więcej, niż niejeden dorosły. Bohaterów określiłabym mianem - zwykli, tacy codzienni, w odcieniach szarości zwykli ludzie. Jest tu chora na nowotwór babka pamiętająca czasy Niemców, meliniara Wacia nadużywająca na emeryturze alkoholu, o matce pracującej na kasie będącej dla dzieci kimś bliskim i kimś dalekim jednocześnie. Ten świat jest mocno przygnębiający, potrafi wprowadzić czytelnika w mocno depresyjny klimat. Razem z główną bohaterką wędrujemy brudnymi ulicami Pabianic, spacerujemy z nią po okolicznym cmentarzu, kupujemy odzież w lumpeksie. Czujemy smród biedy, takiej, którą trudno nazwać, ale zdecydowanie łatwiej poczuć. Ta pabianicka rzeczywistość jest strasznie zaniedbana, pełna kurzu, kocich łbów na ulicach, żałosna i do niczego. Aby nieco odciążyć ten przytłaczający obraz autor serwuje nam od czasu do czasu odrobinę czarnego humoru.
Warto pochwalić autora za język niezwykle plastyczny i obrazowy, momentami brzmi nawet jak poezja. To nowy typ prozy, odważny, bezkompromisowy. Szczera i dobitna narracja nie pozbawiona przekleństw mocno oddziałuje swoim przekazem. Śmierć jest tu obecna na porządku dziennym - w kościach, odejściach i powrotach, dobitnie podkreślając to, co nieuchronne.
Klimatem przypomina mi powieść Shuggie Bain, jednak w tym dziewczęcym wydaniu.