Korona śniegu i krwi

Elżbieta Cherezińska kocha Piastów i średniowiecze – czas walki o obszar państwa, ambicji książąt, pychy wielmożów, intryg biskupów, działalności trucicieli, porywaczy i zabójców. W powieści przenika się rzeczywistość historyczna z magiczną, ożywają heraldyczne stwory, tocząc z sobą ponadczasowe wojny. Bohaterowie powieści zmagają się z pożądaniem i duchowością, czując jednocześnie ciężar powierzonych im misji. Do walki o koronę, jak na rycerskim turnieju, stają książę Przemysł II – popędliwy i kochliwy młodzieniec, Władysław – karzeł o mocy giganta, Henryk – bogaty i próżny książę wrocławski. Polskiego tronu pragną również przedstawiciele obcych dworów. Z trybun turniejowi przyglądają się Bolesław Wstydliwy i jego świątobliwa małżonka Kinga obdarzona magicznymi zdolnościami. Obserwuje te zmagania także skromny kantor, późniejszy arcybiskup gnieźnieński, Jakub Świnka, współtwórca królestwa i Kościoła prawdziwie polskiego. Losy pojedynku może całkowicie odmienić tajemnica skrywana przez znamienity ród Zarembów. Postacie stworzone przez Cherezińską są niemal jak wzięte z kart dramatów Szekspira – działają na krawędzi świata realnego i duchów. Są piękne, rycerskie, ale jednocześnie groźne i okrutne. To świetna męska proza nasycona kobiecą wrażliwością. – Maciej Parowski, redaktor naczelny „Czasu fantastyki", autor m. in. Burzy. Ucieczki z Warszawy ’40. Ta książka miała być sensacyjną opowieścią, która rozgrywa się na niezbyt uczęszczanym zakręcie historii. Mało znany król, trudny do ogarnięcia czas, zawieruchy rozbicia dzielnicowego. Mój Wydawca powiedział: „Czy mogłaby się Pani temu przyjrzeć? To może być polska gra o tron, gra o duszę Polski, której reguły narzucili Mieszko, Chrobry i święty Wojciech, stapiając w jedno to, co świeckie, z tym, co duchowe. A po stuleciach odnowili to Przemysł II i Jakub Świnka" i, aby mnie przekonać, dodał: „To przecież Piastowie – źródło naszej wielkości i dumy, marzeń i wyobraźni narodowej".