Kometa nad Doliną Muminków

Nigdy wcześniej nie czytałam Muminków. Jak do tego doszło, nie wiem. W dzieciństwie oglądałam bajkę i pamiętam, że momentami była dla mnie nie do końca zrozumiała i straszna (wiadomo – Buka, ale nie tylko). Może dlatego dość sceptycznie podchodziłam do tej serii. Mimo to byłam jednak ciekawa, bo książki o Muminkach cieszą się dużym zainteresowaniem i większość czytelników je poleca.

Moje wrażenia po "Komecie nad Doliną Muminków" są bardzo pozytywne. Nie spodziewałam się, że tak dobrze mi się ją będzie czytało. Podoba mi się poczucie humoru Jansson. Piżmowiec i jego podejście do życia – bezcenne.

Uwielbiam serię z Muminkami, autorka stworzyła barwną paletę postaci, które jeśli nawet nie budzą szczególnej sympatii (jak Piżmowiec czy Paszczak), to jednak są bardzo barwne i wiele wnoszą do całości.

Choć słyszałam, że niektórzy w dzieciństwie bali się bajki na podstawie serii Jansson, wydaje mi się ona idealna dla dzieci - nie jest przesłodzona, pokazuje niebezpieczeństwa świata, ale i jest wielką pochwałą przygody, uczenia się samodzielności. Ryjek - malutkie stworzonko (szczur?) boi się wszystkiego, ale stara się przezwyciężyć swoje lęki. Włóczykij - jest chodzącą apoteozą wolności, kochający przyrodę i przygodę. Panna Migotka - sympatyczna, choć rozkochana w błyskotkach, typowa dziewoja. Mamusia Muminka - mama, jaką każdy chciałby mieć: opiekuńcza, ale nie nadopiekuńcza, bo pozwala swojemu synowi na poznawanie świata.

W tym tomie Jansson genialnie przedstawiła oczekiwanie na kometę, która według zrzędliwego Piżmowca miała zniszczyć dolinę.

Pierwsze spotkanie z Muminkami miałam latem, było ono na tyle udane, że zaplanowałam kontynuowanie znajomości:). W miniony weekend zapoznałam się z drugim tomem cyklu.

"Kometa nad Doliną Muminków" to wyraziści bohaterowie, plastyczne, pobudzające wyobraźnię opisy, emocje związane z zagrożeniem i nowymi znajomościami, trzymająca w napięciu akcja. Książeczka ukazała się w Szwecji w 1946 r. To już staruszka, bardzo niedzisiejsza w kontekście obecnych standardów określających co jest dobre dla dzieci, a co niekoniecznie. Dla mnie jednak, mimo że nie wychowałam się na Muminkach (i nie kieruje mną sentyment), wartość tej książeczki dla rozwoju wyobraźni i empatii dziecka jest bezsprzeczna i choćby tylko z tego powodu umieszczam ją wśród książeczek dla naszej A.

Nad doliną Muminków zawisły czarne chmury. Nienaturalny deszcz oplótł Ziemię. Piżmak stracił dom i ostrzega przed kometą, która zbliża się ku niebieskiej chatce białych stworzeń. Zaniepokojony Muminek z Ryjkiem myślą o gwiazdach i czarnym kosmosie. Mama Muminka wysyła chłopców do Obserwatorium, aby ,,stanęli'' bliżej rozmarzonych kul na niebie. Rozpoczynamy przygodę, w której po raz pierwszy spotkamy włóczykija z harmonijką nad brzegiem morza. Wycieczka przynosi nieoczekiwane straty w postaci przedmiotów, katastrofą jest zgubiona bransoletka (panna Migotka debiutuje wraz z braciszkiem). Gdzie wyprawa przyprawia o mdłości (Ryjek wiecznie wymiotuje), a czerwona skała nad strefą głów rozszerza się w zastraszającym tempie. Kometa nie ubłagalnie zmierza ku jądru, by unicestwić niebieską planetę. Humor przeplata się z tragikomedią ,,wyjścia'' do Obserwatorium, w poszukiwaniu skarbów i zahaczenia o dancing w drodze powrotnej. I choć postacie są jedno-charakterne, gdzie Muminek obsesyjnie dąży do zaimponowania (damie) Migotce, Ryjek panicznie boi się przepaści, a Włóczykij opowiada nieprawdopodobne zjawiska, których nie widziano w Muminkowie, to wartko płyniemy po skalnych terenach. Zmierzamy do astrologicznej twierdzy i do domu, nie przejmując się nadciągającym indywiduum. Każdy wydaje się zaaferowany własnymi sprawami: Paszczak myśli o owadach, Migotka nie rusza się bez lustra, a Ryjek bardziej boi się otchłani niż głazu z ogonkiem. Odmierzamy czas do apokaliptycznej wizji. Od...

Jako dorosła osoba o wiele bardziej doceniam Muminki, wydaje mi się, że więcej widzę, a jednocześnie ciągle świetnie się z nimi bawię. I bardzo kocham to, że każdy jest tam totalnie dziwny, ale nikomu to nie przeszkadza, wszyscy są jak "okay, on tak ma". Kocham.