Opinia na temat książki Kolekcja straconych chwil

Czy interesowaliście się kiedyś historią Waszej rodziny, Waszych przodków? Jak się okazuje ta może skrywać wiele sekretów, czasem takich o których chcielibyśmy opowiedzieć całemu światu, a czasem lepiej pozostawić je w zakurzonej skrzyni…

Dwudziestolecie międzywojenne, rewie, teatr, muzyka, śpiew to właśnie w tych czasach żyła Ada Nirska, a my dzięki autorce możemy poczuć ten niezwykły klimat tamtych lat.

Pierwszy tom sagi zostawił po sobie wiele niewiadomych, bo tak mało zachowało się wspomnień, dokumentów, zapisków, ledwie kilka nagrań tej artystki. Teraz możemy bliżej przyjrzeć się jej życiu, bo to właśnie ona staje się naszą przewodniczką po tamtych czasach.

Podobnie jak w poprzedniej części serii, akcja dzieje się dwutorowo, pierwsza perspektywa to czasy teraźniejsze i pewne „śledztwo”, które prowadzi Róża o swojej przodkini Adzie, a druga perspektywa to właśnie okres w historii pełen barw i to właśnie na niej najbardziej skupia się @ag.krawczyk. Spektakle, blichtr, powiew szaleństwa, zabawy, ale również zdrady, bieda, krach i intrygi prowadzone na wielu płaszczyznach. To właśnie ta część sprawiła, że poczułam się oczarowana, zarówno fragmentami naznaczonymi szarością i czernią, jak i tymi mieniącymi się wszystkimi kolorami tęczy. Ada Nirska miała cel, wiedziała co chce osiągnąć, wiedziała kim chce być i pomimo wielu komentarzy ze strony przyjaciół i bliskich nigdy nie zwątpiła w swoje przeznaczenie, bo dla niej sztuka to było życie. Nie miała lekko, musiała walczyć na każdym kroku, nie tylko w teatrze, ale również w codziennym życiu, tym poza sceną.

To wspaniała podróż w przeszłość, pełna emocji i kultury tamtych czasów, przez którą płynie się z wielką mocą, momentami nurt tak bardzo porywa, że chce się więcej i więcej, a niekiedy dryfujemy spokojnie, aby dotrzeć do celu.