Klinika

Pavol Rankov na kartach powieści zbudował klinikę jako miejsce dosłowne oraz metaforę walki o zdrowie psychiczne. Jej korytarze zdają się tworzyć labirynt bez końca, gdzie osławiony profesor nie stacjonuje w jednym gabinecie, a porusza się nie tylko między pomieszczeniami, ale też państwami. Zdaje się być na wyciągnięcie ręki, ale wciąż wymyka się pacjentom oraz pracownikom (zresztą granica między jednymi i drugimi stale się zaciera). O jego uwagę trzeba zabiegać, a wielkość oraz sława, którymi się cieszy, urasta do rangi kultu. Dla bohatera jednak stanowi przede wszystkim jedyny ratunek od własnych uczuć, więc wraca do kliniki każdego dnia, zwierza się kolejnym osobom, błądzi w korytarzach i próbuje przekształcić własną historię w coś na tyle interesującego, by przyciągnąć do siebie profesora. Desperacko szuka pomocy oraz wsparcia, jednocześnie zatraca się w samym poszukiwaniu łatwego rozwiązania problemów, nie dążeniu do zmiany. W głowie tworzy liczne scenariusze, bawi się poczuciem beznadziei, bywa bardzo uparty, niekoniecznie radzi sobie z drugim człowiekiem. Wierzy, że profesor mu pomoże, rozwiąże wszystkie problemy, przejmie odpowiedzialność za jego życie.

Powieściowa klinika zdaje się być jednocześnie fizycznym ratunkiem jak i poplątanym miejscem w głowie bohatera, który tkwi gdzieś między dawną traumą, trudną relacją z rodziną czy nierzeczywistym podejściem do samego siebie. Można ją wielorako interpretować, tak samo jak relację kolejnyc...

Niebezpiecznie wciągająca, przedziwnie klaustrofobiczna, miejscami groteskowa i absurdalna historia pewnego mężczyzny, który chce dotrzeć na spotkanie ze słynnym profesorem. Klinika jest miejscem wypełnionym korytarzami, niekiedy pustymi i pogrążonymi w ciszy, a innym razem zaludnionymi przez oczekujących pod lekarskimi gabinetami rozdygotanych pacjentów-petentów. Szkopuł jednak tkwi w tym, że nie tylko nie jest wiadome, gdzie lekarska sława przyjmuje (i kiedy dokładnie stawi się w klinice; ktoś mówił, że lubi biegać), ale nie jest również do końca jasne, w jaki sposób można umówić się na spotkanie. Ba, kłopotem jest nawet pokonanie drzwi wejściowych.

Budynek jest jak wnętrze nienasyconego potwora, jest piekłem, którego wejścia broni niejeden cerber. Nie są znane zasady gry, nie jest wiadomo, kto je ustalił i czy w ogóle toczy się jakaś gra. Postaci, które spotyka bohater, równie odrealnione jak cały budynek, zasypują go radami i oferują mu pomoc w dostaniu się do upatrzonego celu. Ale pomysły te są albo niedorzeczne albo sprzeczne ze sobą. Bezimienny przemierza kilometry korytarzy przypominających kompleksy podziemnych jaskiń (zaczyna od piwnic, by z czasem piąć się coraz wyżej), patrzy na kolejną setkę tabliczek z numerami gabinetów, gubi się i odnajduje, a my ciągle nie wiemy, z jakich powodów chce spotkać się z profesorem. Czy bezimienny bohater to hipochondryk? Zwykły szaleniec? Zdrowotny pieniacz? Czy jego przypadek jest w ogóle interesujący dla profesora ...

Muszę przyznać, że była to ciekawa lektura. Nie czytam książek z gatunku literatury pięknej, więc dodatkowo było to wyzwanie dla mnie, bo nie wiedziałam czy mi się spodoba czy też nie. Obawiałam się, że być może trafi na listę książek porzuconych. Czemu po nią w ogóle sięgnęłam? Szukałam na Legimi czegoś ciekawego i czytając opisy różnych powieści, ten mi się spodobał.
Bohater powieści opowiada o pewnych aspektach swojego życia osobom- znają one fachowe słownictwo, więc wiedzą o co pytać- które rzekomo miały mu pomóc w dotarciu na wizytę do profesora psychiatrii. W trakcie tej krętej drogi spotkało go wiele różnych przygód, przez co momentami się zastanawiałam czy jest to satyra. Dodatkowo takie błądzenie z bohaterem po klinice przypomina jak bardzo można zgubić się we własnych myślach i jak ważne jest to aby szukać pomoc oraz potem ją otrzymać.

Nie chcę zdradzać zakończenia książki, warto poznać je samemu.