W obecnych czasach trudno jest o nawiązanie i podtrzymanie przyjaźni, szczególnie w ostatnim okresie izolacji i kontaktów zdalnych. Wymaga to czasu i zaangażowania, nie dając gwarancji powodzenia. Czy wizja Sztucznego Przyjaciela jaką roztacza w swojej najnowszej książce Kazuo Ishiguro wydaje się tak bardzo odległa? Czy gdybyśmy mogli pozyskać wiernego przyjaciela, bez żadnego wysiłku, a potem odstawić go w kąt gdy się znudzi, nie skorzystalibyśmy z takiego udogodnienia? Tylko czy na tym polega przyjaźń?
Klara czeka w witrynie sklepowej na dziecko, które wybierze ją na swoją Sztuczną Przyjaciółkę. Nie jest robotem najnowszej generacji, ale odznacza się dużą spostrzegawczością i empatią. Pewnego dnia dostrzega ją Josie, czternastoletnia, chorowita dziewczynka i zabiera ze sobą do domu.
Klara jest ciekawa świata zewnętrznego, chętnie poznaje i uczy się ludzkich emocji, przygląda się wszystkiemu co ją otacza i poddaje drobiazgowej analizie. Widzimy rzeczywistość jej oczami, jednak to co nam pokazuje dalekie jest od ideału. Począwszy od świata, w którym dzieci są „korygowane”, a status społeczny dorosłych określa przynależność do właściwego kręgu, a skończywszy na zawiłej, nieracjonalnej i często podszytej okrucieństwem naturze ludzkiej.
Czy sztuczna inteligencja, może okazać się bardziej empatyczna od człowieka? Czy człowiek kiedykolwiek byłby tak kochającym, oddanym i skłonnym do poświęceń przyjacielem, jakim o...