Cytaty z książki "Kłamstwa i sekrety"

“Już i tak targały nią wyrzuty sumienia z powodu tych wszystkich kłamstw, jakie mu mówiła i sekretów, które przed nim zatajała”

“Dla Róży, która coraz świadomiej odczuwała rozdarcie swojej narodowej tożsamości między polskością matki i niemieckością ojca, pełne opowiedzenie się po którejś ze stron stanowiło ogromny problem emocjonalny. ”

“Za­po­wiedź prze­rzu­ce­nia na kom­pu­te­ry pracy, którą do tej pory wy­ko­ny­wa­li lu­dzie, była speł­nie­niem tego, o czym dawno temu czy­tał w po­wie­ściach fan­ta­sy, w któ­rych kró­lo­wa­ły ro­bo­ty i sztucz­na in­te­li­gen­cja.”

“– Kla­sycz­ne kor­po­ra­cyj­ne po­dej­ście: prze­żuć czło­wie­ka jak gumę do żucia, a póź­niej wy­pluć do kosza albo za­stą­pić jakąś ma­szy­ną, któ­rej nie trze­ba bę­dzie pła­cić (...).”

“– Życie, ko­cha­ny Wła­dy­sła­wie to rów­nież pie­nią­dze i dzię­ki nim można re­ali­zo­wać ma­rze­nia (...).”

“– Do­brze, a teraz przej­dzie­my do mniej przy­jem­nych spraw. Czy ktoś mi wy­ja­śni, jak to się dzie­je, że w ostat­nich trzech mie­sią­cach to­tal­nie ola­li­ście sobie pewne przed­mio­ty? O ile w po­przed­nim se­me­strze było po ja­poń­sku, czyli „jako tako”, to teraz jest też po ja­poń­sku, tyle że „ma­sa­kra”. Spraw­dzi­łam wasze oceny i nie­ste­ty dla wielu z was nie widzę szans na zda­nie do ko­lej­nej klasy.”

“Ko­lej­ne dni wcale nie przy­nio­sły ulgi. O ile ciało nie od­czu­wa­ło żad­nych do­le­gli­wo­ści, o tyle umysł Róży jak koń za­przę­gnię­ty do kie­ra­tu my­ślał wciąż o tym samym, a jej dusza cier­pia­ła jak nigdy przed­tem.”

“Coraz czę­ściej na­cho­dzi­ła go myśl, by zre­zy­gno­wać z Fa­ce­bo­oka, Twit­te­ra i In­sta­gra­ma. Kie­dyś ukute po­wie­dze­nie, że kto nie ma pro­fi­lu na Fa­ce­bo­oku, to tak jakby nie ist­niał, za­czy­na­ło tra­cić na ak­tu­al­no­ści. Znał sporo ludzi, któ­rzy albo nigdy nie za­ło­ży­li konta na tym por­ta­lu, albo z niego zre­zy­gno­wa­li i świat im się nie za­wa­lił. Wciąż pra­co­wa­li, mieli przy­ja­ciół i zna­jo­mych, a brak ko­niecz­no­ści pu­bli­ko­wa­nia ko­lej­ne­go posta, zdję­cia czy kli­ka­nia w to, co opu­bli­ko­wa­li inni, spra­wiał, że dys­po­no­wa­li więk­szą ilo­ścią wol­ne­go czasu.”